استفاده از رویکردهای نوین در تدریس ادبیات فارسی

ادبیات فارسی به عنوان نمادی از هویت فرهنگی و ابزار مهم آموزش زبان، نیازمند رویکردهای تدریسی متناسب با تحولات آموزشی معاصر است. این مقاله با هدف بررسی رویکردهای نوین در تدریس ادبیات فارسی — از جمله رویکرد پاسخ خواننده، چندخوانایی (multiliteracies)، یادگیری مشارکتی، کلاس معکوس، قصه گویی دیجیتال و استفاده از فناوری های چندرسانه ای — به مرور مبانی نظری، پیشینه ی پژوهشی و شواهد کاربردی می پردازد و بر پایه مرور نظام مند منابع فارسی و بین المللی، راهکارهای عملی برای معلمان و برنامه ریزان درسی ارائه می دهد. نتایج نشان می دهد که ترکیب نظریه های بازخوانی متن (Rosenblatt)، رویکرد چندخوانایی (New London Group) و روش های فعال-مشارکتی (Johnson & Johnson) همراه با فناوری آموزشی و طراحی فعالیت های چندرسانه ای می تواند هم زمان انگیزش، درک متنی، مهارت تحلیل ادبی و خلاقیت دانش آموزان را افزایش دهد. همچنین مطالعات موردی داخلی حاکی از آن است که بومی سازی محتوا، آموزش معلمان و فراهم سازی زیرساخت های فنی شرط لازم برای استقرار پایدار رویکردهای نوین در مدارس ایران است. در پایان پیشنهادهایی برای برنامه ریزی درسی، آموزش ضمن خدمت معلمان و پژوهش های آینده ارائه شد.

کلیدواژه ها:

ادبیات فارسی ، تدریس فعال ، چندخوانایی ، قصه گویی دیجیتال ، یادگیری مشارکتی.