ارتقای آموزش سنتی برای مهارت های قرن بیست ویکم

با شتاب تغییرات فناوری، بازار کار و انتظارات اجتماعی، نظام های آموزشی سنتی که بر سخنرانی معلم محور، انتقال محتوا و ارزشیابی مبتنی بر آزمون تکیه دارند، با پرسش جدی از تناسب و اثربخشی روبه رو شده اند. این مقاله ضمن مرور مبانی نظری مرتبط با یادگیری و مهارت های قرن بیست ویکم، مرور پیشینه پژوهشی داخلی و بین المللی را ارائه می دهد و می کوشد نشان دهد کدام لایه های آموزش سنتی هنوز ارزشمند هستند و کجا نیازمند بازطراحی یا ادغام با روش های فعال، دیجیتال و ارزیابی های فرایندی اند. بر پایه مرور نظام مند مطالعات تجربی، متاآنالیزها و اسناد سیاستی، مشخص شد که روش های سنتی در انتقال چارچوب نظری و مدیریت حجم بالای محتوا مفیدند، اما برای پرورش مهارت هایی مانند تفکر انتقادی، حل مسئله، خلاقیت و مهارت های دیجیتال ناکافی اند؛ در عین حال، مدل های ترکیبی (blended) و شیوه های فعال (PBL, TBL, Project-based) در بسیاری از مطالعات اثرات مثبت بر یادگیری عمیق و مشارکت یادگیرنده نشان داده اند. نتایج مقاله پیشنهادهایی عملیاتی برای معلمان و سیاست گذاران ارائه می دهد: ادغام هدفمند روش های فعال با اجزای موثر آموزش سنتی، بازطراحی ارزشیابی ها به سمت فرآیندمحوری، توانمندسازی معلمان و تامین زیرساخت های فناوری. این مقاله برای مدیران آموزشی و پژوهشگران چارچوبی جهت حرکت تدریجی و مبتنی بر شواهد به سمت تطابق نظام های آموزشی سنتی با نیازهای دنیای معاصر فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

آموزش سنتی ، یادگیری فعال ، یادگیری ترکیبی (Blended Learning) ، مهارت های قرن بیست ویکم ، ارزشیابی فرآیندی ، تحول برنامه درسی.