صورت و معنا در معماری و شهرسازی معاصر

این پژوهش به بررسی رابطه دیالکتیکی صورت و معنا در معماری و شهرسازی معاصر ایران می پردازد. با استفاده از روش تحقیق کیفی-تحلیلی و بررسی نمونه های شاخص، مطالعه حاضر نشان می دهد که عناصر صوری معماری (مانند فرم، رنگ و بافت) نه تنها در زیبایی شناسی فضا موثرند، بلکه به عنوان رسانه ای برای انتقال مفاهیم فرهنگی و معنوی عمل می کنند. یافته ها حاکی از آن است که معماری اصیل ایرانی-اسلامی با ایجاد وحدت میان صورت و معنا موفق به خلق فضاهای پایدار شده، در حالی که معماری معاصر در برخی موارد به تقلید سطحی از فرمهای تاریخی بسنده کرده است. این پژوهش با تحلیل چالش های موجود، پیشنهاد می کند که تلفیق فناوری های نوین با مفاهیم بومی و توجه همزمان به ابعاد کالبدی و معنایی می تواند به خلق معماری معاصر اصیل بینجامد. نتایج این مطالعه می تواند راهنمای معماران و برنامه ریزان شهری در طراحی فضاهای انسان محور و معنادار باشد.

کلیدواژه ها:

معماری ، معماری معاصر ، شهرسازی ، صورت ، معنا