استفاده مجدد از خانههای تاریخی بهمثابه محرکی برای توسعه فرهنگی (نمونه موردی: خانه اتحادیه)

خانههای تاریخی، به عنوان بسترهایی زنده برای انتقال حافظه جمعی، بخشی جدایی ناپذیر از هویت فرهنگی شهرها را شکل میدهند. این فضاها علاوه بر ارزش های معماری، ظرفیت باالیی برای بازآفرینی کارکردی و ایفای نقش در توسعه فرهنگی معاصر دارند. تحقیق حاضر، برگرفته از پایان نامه کارشناسی ارشد نگارنده (۷۹۳۱)، با تمرکز بر خانه اتحادیه تهران، چارچوبی برای استفاده مجدد از این خانه تاریخی با هدف تقویت توسعه فرهنگی و باززنده سازی بافت فرسوده الله زار ارائه کرده است. پس از اجرای عملیات مرمت و تعریف کاربری های فرهنگی در این خانه (بین سال های ۸۹۳۱ تا ۳۰۴۱)، فرصتی فراهم شد تا میزان تحقق اهداف نظری بررسی شود. تحلیل تطبیقی میان پیشنهادات تئوریک پایان نامه و اقدامات اجرایی، حاکی از موفقیت نسبی در حفظ ارزش های کالبدی و تعریف عملکردهای فرهنگی است، اما در زمینه هایی مانند مشارکت مردمی، پویایی برنامه های فرهنگی، و پیوند پایدار با بافت شهری همچنان کاستی هایی وجود دارد. این مقاله، با استفاده از رویکردی کاربردی، چارچوبی تحلیلی برای سایر پروژه های مرمت فرهنگی در بافت تاریخی ایران ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

استفاده مجدد تطبیقی ، توسعه فرهنگی ، خانه تاریخی ، مرمت شهری ، خانه اتحادیه ، باززنده سازی بافت تاریخی