نقش بازخورد سازنده در بهبود انگیزش و عملکرد تحصیلی دانش آموزان

هدف این مقاله مروری، تحلیل عمیق و چندجانبه نقش بازخورد سازنده به عنوان یکی از کلیدی ترین متغیرهای آموزشی در بهبود انگیزش و عملکرد تحصیلی دانش آموزان است. در چارچوب پارادایم های نوین آموزشی که بر یادگیری فعال و خودراهبر تاکید دارند، بازخورد از یک ابزار صرفا قضاوتی به یک فرآیند ارتباطی و هدایتی تبدیل شده است. بازخورد سازنده، که با ویژگی هایی همچون توصیفی بودن، مشخص بودن، به موقع بودن و تمرکز بر فرآیند یادگیری شناخته می شود، نقشی دوگانه ایفا می کند: از یک سو با تقویت باورهای مثبت دانش آموز نسبت به توانایی های خود و ترویج طرز فکر رشد، به عنوان یک محرک انگیزشی قدرتمند عمل کرده و از سوی دیگر با ارائه اطلاعات دقیق برای اصلاح خطاها و بهبود راهبردها، مستقیما به ارتقای عملکرد تحصیلی منجر می شود. این مقاله ضمن تشریح مبانی نظری انگیزش، از جمله نظریه خودمختاری و نظریه جهت گیری هدف، به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه بازخورد سازنده می تواند نیازهای روانی بنیادین دانش آموزان برای احساس شایستگی، خودمختاری و تعلق را برآورده سازد. یافته های کلیدی این بررسی نشان می دهد که گذار از بازخوردهای متمرکز بر شخص به بازخوردهای متمرکز بر تکلیف، و همچنین ترویج فرهنگ خودارزیابی و بازخورد همتایان، به طور قابل توجهی انگیزه درونی و احساس مسئولیت پذیری دانش آموزان را افزایش می دهد. در نهایت، این مقاله نتیجه گیری می کند که پیاده سازی موثر بازخورد سازنده در کلاس درس، نیازمند یک رویکرد سیستمی شامل آموزش معلمان، طراحی ارزشیابی های عادلانه و ایجاد یک فرهنگ یادگیری حمایتی است که در آن، تلاش و پیشرفت بیش از نتیجه نهایی ارزش گذاری می شود.

کلیدواژه ها:

بازخورد سازنده ، انگیزش تحصیلی ، عملکرد تحصیلی ، خودتنظیمی ، ارزشیابی تکوینی