نوآوری آموزشی در مدارس کم برخوردار و مناطق محروم

نابرابری آموزشی در مناطق محروم و مدارس کم برخوردار یکی از چالش های پایدار و پیچیده در نظام های آموزشی معاصر به شمار می رود که رفع آن نیازمند راهکارهای فراتر از مدل های متمرکز و یکسان است. پژوهش حاضر با هدف تحلیل مفهومی و نظری ابعاد چندگانه «نوآوری آموزشی» در چنین بافت هایی، به دنبال ارائه یک چارچوب یکپارچه است که عوامل روان شناختی، اجتماعی، فرهنگی و سازمانی موثر بر موفقیت ابتکارات آموزشی را تبیین نماید. یافته های کلیدی این تحلیل نشان می دهد که نوآوری موثر در این مدارس، صرفا به معنای به کارگیری فناوری های نوین یا اصلاحات ساختاری نیست، بلکه عمیقا با «توانمندسازی معلمان» برای اعمال انعطاف پذیری آموزشی و تطبیق محتوا با واقعیت های زیستی و فرهنگی دانش آموزان پیوند خورده است. علاوه بر این، تقویت سرمایه اجتماعی از طریق مشارکت فعال خانواده ها و جامعه محلی و همچنین طراحی برنامه های درسی زمینه محور که با نیازها و فرصت های بومی ارتباط برقرار می کنند، به عنوان شالوده های اساسی برای پایداری و تعمیق تحولات آموزشی شناسایی شده اند. این مطالعه استدلال می کند که سیاست گذاری آموزشی باید از رویکردهای تجویزی و بالا به پایین به سمت راهبردهای حمایتی و پایین به بالا گذار کند و این چارچوب نظری می تواند به عنوان بستری برای پژوهش های تجربی آتی و طراحی مداخلات میان رشته ای در حوزه های جامعه شناسی آموزش و پرورش، روان شناسی تربیتی و مطالعات توسعه عمل نماید.

کلیدواژه ها:

نوآوری آموزشی ، مدارس کم برخوردار ، مناطق محروم ، توسعه آموزشی ، عدالت آموزشی