میزان آشنایی معلمان با نظریه های یادگیری و به کارگیری آنها در فرایند تدریس

یادگیری به عنوان یکی از بنیادی ترین فرآیندهای آموزشی، همواره مورد توجه پژوهشگران علوم تربیتی و روان شناسی قرار گرفته است. نظریه های یادگیری، چارچوب های مفهومی ای هستند که بر اساس آن ها می توان شیوه های تدریس و آموزش را سازمان دهی کرد. این نظریه ها شامل رفتارگرایی، شناخت گرایی، سازنده گرایی، انسان گرایی و نظریه های جدید مبتنی بر یادگیری اجتماعی و فناوری های نوین آموزشی هستند. هر یک از این نظریه ها بر جنبه ای از فرآیند یادگیری تاکید داشته و کاربرد آن ها می تواند کیفیت تدریس و در نتیجه اثربخشی آموزش را افزایش دهد. در نظام آموزشی، معلمان به عنوان اصلی ترین مجریان برنامه های درسی، نقش تعیین کننده ای در تحقق اهداف آموزشی دارند. میزان آشنایی معلمان با نظریه های یادگیری و توانایی آن ها در به کارگیری این نظریه ها در تدریس، به طور مستقیم بر شیوه های یاددهی–یادگیری، مدیریت کلاس، ایجاد انگیزه در دانش آموزان و در نهایت بر پیشرفت تحصیلی تاثیر می گذارد. ازاین رو، بررسی سطح دانش معلمان در زمینه نظریه های یادگیری، ضرورتی اجتناب ناپذیر برای بهبود کیفیت آموزش است. یافته های پژوهش های پیشین نشان داده است که بسیاری از معلمان در سطح نظری با برخی مفاهیم اصلی نظریه های یادگیری آشنایی دارند، اما در عمل، به کارگیری این نظریه ها در کلاس درس به صورت محدود صورت می گیرد. به عنوان مثال، بسیاری از معلمان از اصول پاداش و تقویت در نظریه رفتارگرایی استفاده می کنند، اما کمتر به راهبردهای شناختی مانند سازمان دهی پیشین، نقشه های ذهنی یا یادگیری معنادار توجه دارند. همچنین، کاربرد سازنده گرایی که بر فعالیت های مشارکتی، کاوشگری و یادگیری مبتنی بر حل مسئله تاکید دارد، هنوز به طور گسترده در کلاس ها رایج نشده است.

کلیدواژه ها:

یادگیری ، فعالیت ، مشارکت ، معلمان ، کلاس ، تدریس.