تاثیر همکاری مدرسه و خانواده بر بهبود عدالت آموزشی در چارچوب ارزشیابی کیفی–توصیفی

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر همکاری مدرسه و خانواده بر بهبود عدالت آموزشی در چارچوب ارزشیابی کیفی–توصیفی است. با تغییر رویکرد نظام آموزشی ایران از شیوه های سنتی نمره محور به ارزشیابی های کیفی–توصیفی، توجه به نقش عوامل محیطی و حمایتی در ارتقای فرصت های برابر یادگیری بیش از پیش اهمیت یافته است. در این مطالعه، با استفاده از روش توصیفی–پیمایشی، داده ها از نمونه ای متشکل از مدیران، معلمان و والدین دانش آموزان مقطع ابتدایی جمع آوری گردید. نتایج تحلیل ها نشان داد که تعامل منظم و هدفمند بین مدرسه و خانواده، از طریق تبادل به موقع بازخورد، مشارکت در تصمیم گیری آموزشی، و اجرای برنامه های آگاهی بخش، می تواند به کاهش شکاف های عملکردی میان دانش آموزان با پیشینه های مختلف اجتماعی–اقتصادی بینجامد. همچنین، یافته ها حاکی از آن است که چنین همکاری هایی نه تنها کیفیت ارزشیابی را بهبود می بخشد، بلکه به تحقق عدالت آموزشی و افزایش انگیزه یادگیری در دانش آموزان کمک می کند. در نهایت، پیشنهاد می شود سیاست گذاران آموزشی بسترهای پایدار و ساختارمند برای تقویت ارتباط خانه و مدرسه فراهم آورند تا ارزشیابی کیفی–توصیفی بتواند به اهداف اصلی خود در ایجاد محیط آموزشی منصفانه و شمول گرا دست یابد.

کلیدواژه ها:

همکاری مدرسه و خانواده ، عدالت آموزشی ، ارزشیابی کیفی–توصیفی ، فرصت های برابر یادگیری ، بازخورد آموزشی