یک مدل تئوری نوین برای پدیده وارونگی فاز

وارونگی فاز پدیده ای است که در آن فاز پراکنده به گونه خود به خودی و آنی در شرایطی که به وسیله ویژگی های شیمی – فیزیکی سیستم، نسبت حجمی دو فاز و انرژی ورودی مشخص می شود تبدیل به فاز پیوسته می شود و بر عکس. این پدیده را می توان گونه ای از ناپایداری سیستم دانست که درآن، پایداری پراکندگی یا مخلوط پراکنده در نقطه وارونگی فاز ، به کمترین مقدار می رسد. وارونگی فاز به گونه گسترده، خواسته یا ناخواسته در فرایندهای صنعتی گوناگون روی می دهد. پیش بینی در جریان پراکندگی های مایع – مایع است، چون ویژگی های پراکندگی می تواند به گونه ای ناگهانی در نقطه وارونگی فاز یا نزدیکی آن تغییر کند. یکی از پیچیدگی های پدیده وارونگی فاز وجود گستره دوسوگرایی است که بالاتر از این گستره، فاز پیوسته می تواند فاز پراکنده پایدار باشد. با وجود پژوهش های گسترده ای که د رچهار دهه گذشته درباره وارونگی فاز انجام شده، کازهای تئوری کمی برای پیش بینی مرزهای گستره دوسوگرایی و یا نقطه وارونگی فاز یعنی کسر حجمی که در آن وارونگی روی می دهد انجام گرفته است. دراین مقاله با انجام فرض هایی علمی، مستدل و ساد ه یک مدل تئوری نوین برای پیش بینی نقطه وارونگی ارائه شده است و نتایج آن با داده های آزمایشگاهی و نیز یک مدل تئوری دیگر مقایسه شده است.