تاثیر آموزش مهارت های زندگی توسط مربی پرورشی بر شادابی مدرسه

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مهارت های زندگی توسط مربیان پرورشی بر میزان شادابی و نشاط مدارس انجام شده است. مهارت های زندگی به عنوان مجموعه ای از توانمندی های روانی–اجتماعی که افراد را در مواجهه موثر با چالش های روزمره، بهبود ارتباطات انسانی، مدیریت هیجان ها و حل مسئله یاری می کنند، جایگاهی ویژه در نظام تعلیم و تربیت عصر حاضر دارند. در مدارس ایران، مربی پرورشی به عنوان عامل موثر در ارتقای کیفیت فرهنگی، اجتماعی و عاطفی محیط آموزشی، نقشی محوری در انتقال این گونه مهارت ها ایفا می کند. بر اساس مبانی نظری روان شناسی مثبت گرا و دیدگاه های انسان گرایانه، آموزش صحیح و هدفمند مهارت های زندگی می تواند به افزایش سرمایه روان شناختی دانش آموزان، تقویت احساس تعلق به مدرسه، ارتقای روحیه مشارکت و کاهش تنش های فردی و بین فردی منجر شود؛ امری که بهبود فضای مدرسه و ایجاد محیطی پرنشاط و انگیزه بخش را در پی دارد.روش پژوهش از نوع توصیفی–همبستگی و گاهی شبه تجربی بوده و جامعه آماری شامل دانش آموزان و مربیان پرورشی مدارس متوسطه در یک منطقه آموزشی مشخص است. نمونه گیری به روش خوشه ای چندمرحله ای انجام شده و ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه استاندارد سنجش مهارت های زندگی (بر اساس مدل سازمان جهانی بهداشت)، مقیاس شادابی و نشاط مدرسه و مصاحبه نیمه ساختاریافته با مربیان پرورشی بوده است. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس و رگرسیون چندگانه نشان داد که آموزش مهارت های زندگی توسط مربی پرورشی با سطح شادابی مدرسه رابطه مثبت و معناداری دارد. به عبارت دیگر، دانش آموزانی که از آموزش های منظم و کاربردی مهارت های زندگی بهره مند شده اند، میزان رضایت، انگیزه تحصیلی، تعامل اجتماعی مثبت و مشارکت در فعالیت های فوق برنامه بیشتری را گزارش کرده اند. همچنین مشخص شد که مولفه های ارتباط موثر، تصمیم گیری مسئولانه، مدیریت استرس و همدلی بیشترین نقش را در ارتقای شادابی مدرسه ایفا می کنند.از منظر کاربردی، یافته ها تاکید می کنند که گنجاندن برنامه های آموزش مهارت های زندگی به شیوه فعال و مشارکتی در فعالیت های پرورشی، می تواند به عنوان راهبردی موثر برای ارتقای شاخص های روان اجتماعی مدرسه مورد استفاده قرار گیرد. این امر نیازمند برنامه ریزی علمی، حمایت نظام آموزشی، توانمندسازی مربیان پرورشی از طریق کارگاه های تخصصی و ارزیابی مستمر اثربخشی برنامه هاست. نتیجه کلی پژوهش حاکی از آن است که توجه به آموزش مهارت های زندگی نه تنها کیفیت زندگی تحصیلی دانش آموزان را ارتقا می دهد، بلکه موجب شکل گیری فرهنگ مدرسه ای مبتنی بر احترام متقابل، نشاط، همیاری و رشد همه جانبه می شود.

کلیدواژه ها:

مهارت های زندگی ، مربی پرورشی ، شادابی مدرسه ، آموزش اجتماعی–عاطفی ، روان شناسی مثبت