بازآفرینی طراحی داخلی خانه های مسکونی با الهام از معماری سنتی ایرانی در پاسخ به نیازهای دوران پسا کرونا

همه گیری کووید-۱۹ موجب دگرگونی عمیق در سبک زندگی انسان معاصر و در پی آن، تغییر در نیازهای فضایی منازل مسکونی شد. خانه ها از محیطی صرفا سکونتی، به فضایی چندمنظوره برای کار، آموزش، تعامل اجتماعی محدود، و بازسازی روانی تبدیل شدند. این تغییرات، نیاز به بازنگری در طراحی داخلی با تاکید بر بهداشت محیطی، انعطاف عملکردی، تهویه طبیعی، و تفکیک دقیق فضاها را برجسته ساخت. در این میان، معماری سنتی ایران با دارا بودن الگوهایی چون حیاط مرکزی، ایوان، سلسله مراتب فضایی، و استفاده از مصالح بومی سازگار با اقلیم، می تواند الگویی الهام بخش برای مواجهه با چالش های معماری در دوران پسا کرونا باشد. این مقاله با رویکرد توصیفی-تحلیلی و بهره گیری از مطالعات موردی معماری معاصر در ایران، ژاپن، آمریکا و چین، به بازخوانی تطبیقی مفاهیم فضایی معماری سنتی ایران و نیازهای نوپدید عصر پساکرونا می پردازد. نتایج پژوهش نشان می دهد که بازآفرینی هوشمندانه این الگوها، به بهبود کیفیت زیستی، ارتقای سلامت روانی، افزایش تاب آوری اجتماعی و تحقق طراحی های پایدار و انسانی کمک شایانی می کند. مقاله، با ارائه چارچوبی مفهومی، بر همگرایی سنت های بومی با نوآوری های معاصر در طراحی داخلی منازل آینده تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

طراحی داخلی ، معماری سنتی ایران ، دوران پسا کرونا ، بازآفرینی فضا ، مسکن