بررسی اثر الگوی یادگیری معکوس بر انگیزش درونی و خودنظم دهی تحصیلی دانش آموزان با رویکرد روان شناسی تربیتی

این مقاله با رویکرد روان شناسی تربیتی به تحلیل اثر الگوی یادگیری معکوس بر انگیزش درونی و خودنظم دهی تحصیلی دانش آموزان می پردازد. هدف، تبیین سازوکارهای روان شناختی و شرایط اجرایی است که به تقویت علاقه ذاتی، پشتکار و مدیریت یادگیری می انجامد. روش پژوهش تحلیلی–توصیفی است و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و مرور نقادانه ی مقالات معتبر صورت گرفته است. تحلیل یافته ها نشان می دهد که یادگیری معکوس با جابه جایی مراحل ارائه محتوا و تعامل کلاسی، از طریق افزایش خودمختاری در آماده سازی پیش کلاس، تقویت احساس شایستگی از رهگذر بازخوردهای مکرر و فرصت های تمرین، و تعمیق پیوند با معلم و همسالان در فعالیت های حضوری، انگیزش درونی را ارتقا می دهد. همچنین، ساختارهای پیش کلاس مانند ویدئوهای کوتاه، پرسش های راهنما و آزمونک های تشخیصی به تقویت راهبردهای فراشناختی، برنامه ریزی زمان، پایش پیشرفت و پافشاری در تکالیف منجر می شود و شاخص های خودنظم دهی را بهبود می بخشد. با این حال، کیفیت طراحی محتوا، وضوح اهداف یادگیری، دسترسی به فناوری و حمایت معلم در قالب الگوگیری و پایش مستمر، پیش نیاز تحقق این مزایا است؛ در غیر این صورت، بار شناختی و شکاف دیجیتال می تواند آثار مثبت را کاهش دهد. بر این اساس، مقاله چارچوبی کاربردی برای طراحی درس معکوس ارائه می کند که بر همسویی هدف–فعالیت–ارزشیابی، بازخورد تکوینی و مسئولیت سپاری تدریجی تاکید دارد و می تواند به بهبود پایدار انگیزش و خودنظم دهی بینجامد.

کلیدواژه ها:

یادگیری معکوس ، انگیزش درونی ، خودنظم دهی تحصیلی ، روان شناسی تربیتی ، خودتعیین گری ، راهبردهای فراشناختی