کاربرد ارزشیابی توصیفی در ارتقای عدالت آموزشی

عدالت آموزشی به عنوان یکی از اصول بنیادین نظام تعلیم و تربیت، همواره مورد توجه سیاست گذاران و پژوهشگران آموزشی بوده است. در سال های اخیر، نابرابری های آموزشی ناشی از شیوه های ارزشیابی سنتی و نمره محور، چالش های جدی در مسیر تحقق عدالت ایجاد کرده اند. ارزشیابی توصیفی به عنوان رویکردی نوین در سنجش و ارزیابی یادگیری، با تاکید بر بازخورد مستمر، فرآیندمحوری، و مقایسه پیشرفت هر دانش آموز با خودش به جای مقایسه با دیگران، می تواند نقشی کلیدی در ارتقای عدالت آموزشی ایفا کند. این مقاله با هدف بررسی اثرات کاربرد ارزشیابی توصیفی بر ایجاد فرصت های برابر یادگیری، کاهش اضطراب و فشار روانی دانش آموزان، و ارتقای کیفیت یادگیری آنان انجام گرفته است.روش تحقیق از نوع توصیفی–تحلیلی بوده و داده ها از طریق بررسی منابع کتابخانه ای و نتایج پژوهش های پیشین گردآوری شده است. یافته ها نشان می دهد که ارزشیابی توصیفی ضمن کاهش نابرابری های ناشی از نظام نمره محور، موجب افزایش انگیزه تحصیلی، اعتمادبه نفس و احساس عدالت در دانش آموزان می شود. همچنین این شیوه، به معلمان امکان می دهد تا به طور دقیق تر به تفاوت های فردی دانش آموزان توجه کرده و بازخوردهای شخصی سازی شده ارائه دهند.بر اساس نتایج این پژوهش، ارزشیابی توصیفی ابزاری موثر برای ارتقای عدالت آموزشی و حرکت به سوی نظام آموزشی عادلانه تر محسوب می شود. در پایان، پیشنهاد می شود که سیاست گذاران آموزشی با فراهم کردن آموزش های تخصصی برای معلمان و تامین منابع کافی، زمینه گسترش و کاربست عملی این شیوه را فراهم سازند.

کلیدواژه ها:

ارزشیابی توصیفی ، عدالت آموزشی ، یادگیری عادلانه ، انگیزه تحصیلی ، نظام آموزشی