اثربخشی آموزش خودتنظیمی رفتار بر تاب آوری و خودکارآمدی نوجوانان دارای والدین سوء مصرف کننده مواد مخدر

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش خودتنظیمی رفتار بر تاب آوری و خودکارآمدی نوجوانان دارای والدین سوء مصرف کننده مواد مخدر انجام شده است. این پژوهش به روش تحقیق نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بوده و جامعه آماری آن کلیه فرزندان نوجوان دارای والدین معتاد مراجعه کننده به ۷ مرکز فعال ترک اعتیاد شهر بجنورد (۱ مرکز دولتی و ۶ مرکز خصوصی) در سال ۱۴۰۴-۱۴۰۳ شامل ۶۹۳ بود. نمونه آماری شامل ۳۰ نفر از این افراد که دارای معیارهای ورود و خروج به پژوهش بودند به صورت روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. هر دو گروه پرسشنامه های تاب آوری کانر و دیویسون (۲۰۰۳) و خودکارآمدی عمومی موریس (۲۰۰۱) را تکمیل نمودند و پس از آن گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای به صورت یک روز در هفته به مدت ۲ ماه تحت آموزش گروهی خود تنظیمی قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای را دریافت نکردند. در ادامه هر دو گروه مجددا آزمون های فوق را تکمیل نمودند. برای استنباط از فرضیه ها از تحلیل کواریانس بر اساس نرم افزار SPSS ۲۵استفاده شد. نتایج نشان داد بین میانگین نمرات پس آزمون تاب آوری و خودکارآمدی بعد از حذف اثر پیش آزمون در گروه آزمایشی تفاوت معنی داری وجود داشت (۰۵/۰˂P). یعنی آموزش خودتنظیمی به طور معنی داری موجب افزایش تاب آوری و خودکارآمدی در گروه آزمایش، در مقایسه با گروه کنترل گردید. نتایج گویای این موضوع بود که خود تنظیمی به طور قابل مشاهده و ملموسی تاب آوری و خودکارآمدی را افزایش داده و می تواند بر توانمندی های روانشناختی نوجوانان در معرض خطر اعتیاد بیافزاید.