نقش راهبردهای تدریس مبتنی بر تجربه در تقویت انگیزش تحصیلی و مشارکت کلاسی

هدف این مقاله مروری، تحلیل و بررسی نقش راهبردهای تدریس مبتنی بر تجربه در تقویت انگیزش تحصیلی و مشارکت کلاسی دانش آموزان و دانشجویان است. در نظام های آموزشی نوین، گذار از رویکردهای سنتی و معلم محور به سمت روش های یادگیری فعال و دانش آموزمحور، یک ضرورت انکارناپذیر تلقی می شود. در این میان، یادگیری مبتنی بر تجربه به عنوان یک الگوی پداگوژیک قدرتمند، با درگیر ساختن فراگیران در فعالیت های عملی، تاملی و معنادار، فرصت های بی نظیری برای تعمیق فهم و توسعه مهارت ها فراهم می آورد. این رویکرد که ریشه در نظریه های ساخت گرایی و به ویژه چرخه یادگیری کلب دارد، بر چهار مرحله تجربه عینی، مشاهده تاملی، مفهوم سازی انتزاعی و آزمایشگری فعال استوار است. پژوهش حاضر با مرور نظام مند ادبیات نظری و تحقیقات پیشین، به این نتیجه می رسد که راهبردهای مبتنی بر تجربه از طریق افزایش احساس استقلال، شایستگی و ارتباط، به طور مستقیم به تقویت انگیزش درونی فراگیران منجر می شوند. زمانی که دانش آموزان در فرآیند یادگیری خود نقش فعال ایفا می کنند، مالکیت بیشتری بر آن احساس کرده و برای دستیابی به اهداف آموزشی، تلاش مضاعفی از خود نشان می دهند. علاوه بر این، ماهیت تعاملی و گروهی بسیاری از این راهبردها، مانند شبیه سازی ها، پروژه های میدانی و یادگیری مشارکتی، زمینه را برای افزایش مشارکت رفتاری، شناختی و عاطفی در کلاس درس فراهم می سازد. در نهایت، این مقاله ضمن تبیین مبانی نظری و شواهد پژوهشی، پیامدهای عملی این رویکرد را برای معلمان، برنامه ریزان درسی و سیاست گذاران آموزشی تشریح کرده و پیشنهاداتی برای تحقیقات آتی ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

یادگیری مبتنی بر تجربه ، انگیزش تحصیلی ، مشارکت کلاسی ، راهبردهای تدریس ، آموزش فعال