فناوری های آموزشی در تدریس علوم تربیتی به دانش آموزان

این پژوهش به بررسی جامع و تحلیلی نقش و کاربرد فناوری های آموزشی نوین در فرآیند تدریس و یادگیری علوم تربیتی می پردازد. با توجه به تحولات گسترده در عرصه دیجیتال و تاثیر آن بر تمامی جنبه های زندگی، نظام آموزشی نیز ناگزیر از بازنگری در رویکردها و ابزارهای خود است. هدف اصلی این پژوهش، شناسایی و تبیین ظرفیت های بالقوه و چالش های پیش روی به کارگیری فناوری های آموزشی، از جمله نرم افزارهای تعاملی، پلتفرم های یادگیری آنلاین، واقعیت مجازی و افزوده، و ابزارهای مبتنی بر هوش مصنوعی، در ارتقای کیفیت آموزش علوم تربیتی است. در این راستا، تلاش شده است تا تاثیر این فناوری ها بر متغیرهای کلیدی یادگیری مانند انگیزش تحصیلی، تفکر انتقادی، مهارت های حل مسئله، و همکاری گروهی در میان دانش آموزان رشته علوم تربیتی مورد واکاوی قرار گیرد. روش تحقیق در این پژوهش مبتنی بر تحلیل محتوای کیفی و مرور نظام مند منابع کتابخانه ای و اسناد علمی است. یافته ها نشان می دهد که ادغام هوشمندانه فناوری های آموزشی با اصول پداگوژیک می تواند به تعمیق یادگیری، فراهم آوردن تجارب آموزشی شخصی سازی شده، و آماده سازی دانش آموزان برای مواجهه با مسائل پیچیده تربیتی در دنیای معاصر کمک شایانی نماید. با این حال، موانعی همچون شکاف دیجیتال، نیاز به توسعه شایستگی های فناورانه معلمان، و چالش های مربوط به ارزیابی اثربخشی این ابزارها نیز وجود دارد. این پژوهش در نهایت با ارائه یک چارچوب مفهومی، پیشنهادهایی کاربردی برای سیاست گذاران، برنامه ریزان درسی، و مدرسان علوم تربیتی جهت بهره برداری بهینه از این فناوری ها ارائه می دهد تا بتوان گامی موثر در جهت تحول نظام آموزش و پرورش برداشت.

کلیدواژه ها:

فناوری آموزشی ، علوم تربیتی ، یادگیری الکترونیکی ، نوآوری های پداگوژیک ، شایستگی دیجیتال.