تاثیر قصه گویی در فرآیند آموزش زبان و پرورش خلاقیت دانش آموزان

قصه گویی، به عنوان یکی از کهن ترین شیوه های انتقال معنا و تجربه انسانی، در سال های اخیر به صورت سیستماتیک به عنوان ابزار آموزشی مخصوصا در آموزش زبان و پرورش خلاقیت مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. این مقاله با مرور نظام مند ادبیات نظری و تجربی (فارسی و انگلیسی) به بررسی سازوکارهای قصه گویی که باعث بهبود مهارت های زبانی (واژگان، ساختارهای نحوی، شنیداری و گفتاری) و ارتقای ابعاد مختلف خلاقیت (سیالی، انعطاف پذیری فکری و ابتکار) می شود، می پردازد. یافته ها نشان می دهد که قصه گویی سنتی و دیجیتال هر دو باعث افزایش انگیزه، تقویت درک روایی، گسترش دایره واژگان و تحریک تخیل می شوند؛ در عین حال روش اجرا (روایی تعاملی، تولید روایت توسط دانش آموز، یا داستان سرایی دیجیتال) و آموزش معلم از عوامل تعیین کننده اثربخشی اند. بر پایه مرور منابع، پیشنهاد می شود برنامه ریزی درسی مبتنی بر روایت، ترکیب قصه گویی حضوری و دیجیتال، آموزش مهارت های قصه گویی برای معلمان و انجام پژوهش های تجربی درباره بسته های مداخله ای (قصه گویی + فناوری + فعالیت های خلاقانه) در اولویت سیاست های آموزشی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

قصه گویی ، آموزش زبان ، خلاقیت ، روایت پردازی ، قصه گویی دیجیتال.