نقش راهبردی روابط عمومی در عصر ارتباطات: از نظریه تا عمل

این مقاله به بررسی تحولات اساسی رشته روابط عمومی در بستر محیط پیچیده و دیجیتالیزه شده ارتباطات معاصر می پردازد.با گذر از تعاریف سنتی که روابط عمومی را صرفا ابزار تبلیغات می دانستند، این رشته اکنون به عنوان یک وظیفه راهبردی و مدیریتی حیاتی شناخته می شود که هدف آن ایجاد و حفظ اعتماد، مدیریت شهرت و تسهیل گفتگوهای دوسویه بین سازمان و ذینفعانش است. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و با اتکا به مرور منابع کتابخانه ای و مقالات معتبر، به بررسی مهمترین نظریه های روابط عمومی (مانند نظریه برجسته سازی، نظریه انتقادی، و نظریه دوطرفه متقارن گرونیک و هانت) می پردازد. سپس، تاثیر انقلاب دیجیتال و ظهور رسانه های اجتماعی را بر شیوه های حرفه ای، از جمله گذار از ارتباطات یک سویه به ارتباطات گفتگومحور و مشارکتی، تحلیل می کند. همچنین، چالش های پیش روی متخصصان این حوزه، همچون مقابله با انتشار اطلاعات نادرست (fake news) و ضرورت شفافیت، مورد بحث قرار می گیرد. در نهایت، مقاله نتیجه می گیرد که موفقیت در روابط عمومی مدرن مستلزم تلفیق هنر خلاقیت با علم تحلیل داده، پایبندی به اخلاق حرفه ای و درک عمیق از بافت اجتماعی-فرهنگی است تا بتوان روابطی پایدار و مبتنی بر اعتماد را بنا نهاد.

کلیدواژه ها:

روابط عمومی ، ارتباطات راهبردی ، مدیریت شهرت ، رسانه های اجتماعی ، نظریه دوطرفه متقارن ، اخلاق حرفه ای