واکاوی اثرات هم افزایی خانواده، مدرسه و جامعه در پرورش نگرش مثبت کودکان ابتدایی

پرورش نگرش مثبت در کودکان ابتدایی، به عنوان یکی از مهم ترین عوامل پیش بینی کننده سلامت روان و موفقیت های آتی، فرآیندی پیچیده است که در خلا رخ نمی دهد، بلکه محصول تعاملات پویا و مداوم کودک با محیط های پیرامون خود است. این مقاله مروری، با بهره گیری از چارچوب نظریه اکولوژیکی برونفن برنر، به واکاوی اثرات هم افزایانه سه نهاد بنیادین خانواده، مدرسه و جامعه در شکل دهی و تقویت نگرش مثبت در کودکان دبستانی می پردازد. در این دیدگاه، نگرش مثبت صرفا یک ویژگی فردی نیست، بلکه پیامد یک اکوسیستم حمایتی است که در آن، پیام ها، ارزش ها و الگوهای رفتاری این سه نهاد با یکدیگر همسو و هماهنگ هستند. خانواده به عنوان اولین و مهم ترین محیط، بذر اولیه خوش بینی و خودارزشمندی را می کارد؛ مدرسه این بذر را از طریق یک فرهنگ کلاسی حمایتی و برنامه درسی هدفمند آبیاری می کند؛ و جامعه با فراهم آوردن فرصت های مثبت و تقویت هنجارهای سازنده، این رشد را تغذیه می نماید. این مقاله با تحلیل یافته های پژوهشی، استدلال می کند که قدرت واقعی در «هم افزایی» این سه سیستم نهفته است؛ جایی که تاثیر ترکیبی آنها بسیار بیشتر از مجموع تاثیرات فردی شان است. در مقابل، ناهماهنگی و ارسال پیام های متناقض میان این نهادها می تواند به سردرگمی و تضعیف بنیان های روانی کودک منجر شود. در نهایت، این پژوهش بر ضرورت ایجاد شراکت های فعال و ساختارمند میان والدین، مربیان و رهبران جامعه به عنوان یک راهبرد اساسی برای پرورش نسلی مثبت اندیش، تاب آور و امیدوار تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

هم افزایی ، نگرش مثبت ، اکوسیستم رشد ، نظریه برونفن برنر ، مشارکت والدین