تحلیل اثرات سیاست های مسکن شهری بر پایداری خانواده ها: مطالعه ای در حوزه برنامه ریزی شهرداری

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر سیاست های مسکن شهری بر پایداری خانواده ها انجام شد و از رویکرد ترکیبی کیفی-کمی بهره گرفت تا ابعاد آماری و تجربی موضوع را به صورت جامع تحلیل کند. جامعه آماری شامل ۵۰۰ خانوار ساکن در مناطق مختلف شهری بود که با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند تا نمایندگی مناسبی از تنوع اقتصادی، اجتماعی و فضایی شهر فراهم گردد. داده های کمی از طریق پرسشنامه استاندارد شامل ۳۰ سوال جمع آوری شد که شاخص های اقتصادی، روانی و اجتماعی پایداری خانواده ها را پوشش می داد و میزان رضایت از کیفیت ساخت مسکن، دسترسی به خدمات شهری، فضای سبز و امنیت روانی را اندازه گیری کرد. داده های کیفی نیز از طریق مصاحبه های نیمه ساختاریافته با ۱۵ مسئول شهری و مدیر پروژه های مسکن به دست آمد تا تجارب اجرایی و دیدگاه های حرفه ای در خصوص سیاست های مسکن و اثر آن بر خانواده ها تحلیل شود. تحلیل داده های کمی با استفاده از نرم افزار SPSS و روش رگرسیون چندمتغیره نشان داد که کیفیت ساخت مسکن، دسترسی به خدمات شهری و نوع سیاست های مسکن تاثیر معناداری بر شاخص های اقتصادی، روانی و اجتماعی پایداری خانواده ها دارند، به طوری که خانوارهای تحت پوشش مسکن اجتماعی بالاترین میانگین پایداری را گزارش کردند و خانوارهای مسکن اجاره به شرط تملیک با پایین ترین سطح رضایت مواجه بودند. تحلیل داده های کیفی نیز تاکید کرد که انسجام اجتماعی، توان اقتصادی و هماهنگی با نیازهای فرهنگی و اجتماعی ساکنان از عوامل کلیدی موفقیت سیاست های مسکن هستند. یافته ها نشان می دهد که تحقق پایداری خانواده ها مستلزم رویکرد جامع و تلفیقی در سیاست گذاری مسکن است که کیفیت ساخت، دسترسی به خدمات شهری، حمایت های اقتصادی و توجه به ابعاد روانی و اجتماعی خانواده ها را همزمان در نظر گیرد. نتایج این پژوهش می تواند مبنایی برای طراحی سیاست های مسکن کارآمدتر و توسعه شهرهای پایدار با تمرکز بر ارتقای کیفیت زندگی خانوارها و افزایش انسجام اجتماعی ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

سیاست مسکن شهری ، پایداری خانواده ، برنامه ریزی شهری ، کیفیت زندگی ، مسکن اجتماعی