بررسی استفاده از روش های بومی و سنتی آموزش در کنار فناوری های نوین

ادغام روش های بومی و سنتی آموزش با فناوری های نوین، یکی از مهم ترین رویکردهای تحول آموزشی در قرن بیست ویکم محسوب می شود. آموزش سنتی، با تاکید بر تجربه های زیسته، تعامل انسانی و انتقال ارزش ها و هویت فرهنگی، پایه های پایدار یادگیری را فراهم می آورد، در حالی که فناوری های نوین آموزشی امکانات گسترده ای برای دسترسی، شخصی سازی، یادگیری تعاملی و تحلیل داده های آموزشی ایجاد می کنند. ترکیب این دو رویکرد، اگر به درستی طراحی شود، می تواند تجربه یادگیری عمیق، انسانی و فرهنگی را با انعطاف و کارآمدی فناوری همراه سازد. این مطالعه با بررسی منابع علمی و تجربیات جهانی و داخلی، به تحلیل مزایا، فرصت ها، چالش ها و تهدیدهای ادغام آموزش سنتی و فناوری های نوین می پردازد. همچنین چارچوب پیشنهادی برای تلفیق آموزش بومی و فناوری ارائه شده است که شامل محتوای بومی دیجیتال، روش های تدریس مشارکتی، فناوری انعطاف پذیر، ارزیابی چندبعدی، بومی سازی فرهنگی، توانمندسازی معلمان و سیاست گذاری حمایتی است. نتایج نشان می دهد که ادغام موفق آموزش سنتی و فناوری نه تنها می تواند کیفیت یادگیری را ارتقا دهد، بلکه هویت فرهنگی و مهارت های اجتماعی و اخلاقی دانش آموزان و دانشجویان را نیز حفظ و تقویت می کند. با اجرای این رویکرد، نظام آموزشی قادر خواهد بود نسل هایی آماده، خلاق، فناور و فرهنگی باور را تربیت نماید و پاسخگوی نیازهای یادگیری مادام العمر در جامعه دیجیتال باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش بومی ، فناوری های نوین آموزشی ، یادگیری ترکیبی ، چارچوب تلفیقی ، آموزش پایدار