اثر بخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر ناگویی خلقی در مصرف کنندگان آمفتامین و متا آمفتامین

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی رفتاری بر ناگویی خلقی در مصرف کنندگان آمفتامین و متا آمفتامین است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل نابرابر انجام گرفت جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مراجعان کلینیکهای ترک اعتیاد همراه و رادین در سال ۱۴۰۳. بودند از میان جامعه آماری با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و براساس نمره پرسشنامه ناگویی خلقی بگبی پارکر و تیلور (۱۹۹۴ در پیش تست ۳۰ نفر براساس پژوهش کیانی راد و همکاران (۱۳۹۹ که دارای ملاکهای ورود و خروج بودند نمونه آماری را تشکیل دادند این ۳۰ نفر به طور تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند که گروه آزمایش درمان شناختی رفتاری و گروه کنترل که هیچ درمانی دریافت نکرد برای تحلیل داده های پژوهش از شاخصهای آمار استنباطی مانند روش تحلیل کوواریانس (ANCOVA) استفاده شد. دادهها به کمک نرم افزار ۲۲-spss تحلیل شد. نتایج حاکی از این بود که گروه درمانی شناختی رفتاری به طور معناداری منجر به کاهش ناگویی خلقی دشواری در تشخیص احساسها دشواری در توصیف احساسها و تفکر برون (مدار) در مصرف کنندگان آمفتامین متا آمفتامین میباشد در نتیجه میتوان گفت گروه درمانی شناختی رفتاری رویکرد مناسبی جهت کاهش ناگویی خلقی در مصرف کنندگان آمفتامین و متاآمفتامین میباشد.

کلیدواژه ها:

گروه درمانی شناختی رفتاری ، ناگویی خلقی ، مصرف کنندگان آمفتامین ، متا آمفتامین