نقش عاملیت والدین و برابری در ارتقای تعامل خانواده و مدرسه در دوره متوسطه

مشارکت خانواده و مدرسه یکی از عوامل کلیدی در بهبود مسیر یادگیری دانش آموزان در دوره متوسطه محسوب می شود، اما کیفیت این مشارکت می تواند بسیار متغیر باشد. هدف این پژوهش، بررسی چگونگی تحقق سطوح مختلف همکاری میان والدین و مدرسه، و عوامل موثر بر میزان عاملیت والدین در این مشارکت است. روش پژوهش کیفی و مبتنی بر مطالعه موردی چندگانه بود. داده ها از طریق ۲ مصاحبه گروهی متمرکز و ۷ مصاحبه نیمه ساختاریافته فردی با ۱۵ نفر از والدین دانش آموزان دوره متوسطه در سه مدرسه گردآوری شد. تحلیل داده ها با روش «تحلیل الگویابی» انجام گرفت. یافته ها نشان داد که هر سه سطح همکاری یعنی همکاری ساده، هماهنگی و هم ساختی در تجربیات والدین مشاهده می شود. با این حال، همکاری ساده که عمدتا بر پایه انتقال یک سویه اطلاعات از مدرسه به والدین است، رایج ترین شکل تعامل محسوب می شود. سطح هماهنگی، شامل ترجمه متقابل اطلاعات میان والدین و معلمان است و سطح هم ساختی، که نادرتر بود، به همکاری عمیق و مشترک در حل مسائل یادگیری می پردازد. همچنین، سه نقش اصلی برای والدین شناسایی شد: ناظر/اطلاع رسان، مدافع/میانجی، و شریک/هم سازنده. اجرای موثر این نقش ها وابسته به سه بعد از برابری است: برابری در دسترسی به اطلاعات، به رسمیت شناختن تخصص والدین، و مشارکت در تصمیم گیری ها. تحلیل داده ها نشان داد که نابرابری در این ابعاد می تواند منجر به تضعیف عاملیت والدین شود و در برخی موارد، مشارکت را به یک تعامل سطحی و یک سویه تقلیل دهد. در پایان، چارچوب نظری تحقیق با افزودن ابعاد برابری و نقش های عاملیت توسعه یافت و به عنوان ابزاری برای تحلیل تعاملات خانواده و مدرسه پیشنهاد گردید

کلیدواژه ها:

بین مشارکت خانواده و مدرسه ، عاملیت والدین ، همکاری میان رشته ای ، برابری در آموزش ، تعامل معلم و والدین