روش های تقابل میان ائمه(ع) و حاکمان جائر

یکی از موضوعات مهم امامیه، بحث تقابل ائمه؟عهم؟ و حاکمان جائر نسبت به یکدیگر است. این پژوهش درصدد آن است که با روش توصیفی-تحلیلی به سیره علمی و عملی پیشوایان دینی و ارتباط آنان در مواجهه با حاکمیت جائر بپردازد و به این سوال اساسی پاسخ دهد که تعامل ائمه؟عهم؟ و حاکمان نسبت به یکدیگر چگونه بوده است. نگارنده در این پژوهش کوشیده است با بررسی سبک زندگی ائمه ؟عهم؟ در مواجهه با حکومت ها، به واکاوی روش های تقابل ایشان با حاکمان جور بپردازد. ائمه ؟عهم؟ بسته به شرایط اجتماعی و سیاسی هر دوره، پنج شیوه «سکوت، صلح، تعامل، مخالفت و نفوذ» را در مواجهه با حاکمیت های وقت برگزیدند. ائمه معصومین؟عهم؟ در مواجهه و تقابل با حکومت ها، به عواملی همچون زمان، مکان و شرایط اجتماعی توجه ویژه ای داشته اند. در وضعیت های اضطراری، هرچند حاکم مشروعیت نداشته است؛ اما به دلیل مصالح مهم تر و در چارچوب احکام ثانوی، تعامل با حاکم جائر را مجاز می دانستند تا از آسیب ها و تهدیدهای احتمالی نسبت به جامعه اسلامی پیش گیری شود. با این حال، در شرایط عادی، با رعایت تقیه، نارضایتی خود را به شیوه های گوناگون ابراز می کردند. همچنین، در مواردی خاص و با توجه به شرایط و مصالح موجود، به برخی از اصحاب اجازه همکاری محدود با خلفا داده اند. در مقابل، حاکمان جور نیز با روش هایی همچون حصر و محدودسازی، به مقابله با ائمه ؟عهم؟ پرداختند و در نهایت، ایشان را به شهادت رساندند.

کلیدواژه ها:

حاکمان جائر ، تقابل با ظالمان ، سیره اهل بیت(ع) ، حکومت جور