بررسی تاب آوری در برابر سیل برای شهرهای ساحلی در اثر توسعه شهری با تاکید بر مدیریت بحران، مطالعه موردی: چالوس

به جهت تغییرات مداوم آب وهوایی و افزایش خطرات ناشی از این تغییرات، مانند سیل، جوامع نیازمند تعامل با این تغییرات هستند. اتخاذ یک رویکرد نوین مانند تاب آوری برای مقابله با اثرات سو این تغییرات توصیه می شود؛ بنابراین برای دستیابی به توسعه پایدار و عبور از خطرات ناشی از سیل، تاب آوری در حوزه سیل راهکاری مناسب است. یکی از راه های توسعه پایدار در این زمینه، نظارت و بهبود مدیریت بحران در زمینه کنترل مخاطرات سیلاب است؛ بنابراین هدف از این مطالعه، بررسی تاب آوری در برابر سیل برای شهرهای ساحلی در اثر توسعه شهری با تاکید بر مدیریت بحران می باشد. این مطالعه به صورت موردی برای شهرستان چالوس انجام گرفته است. نتایج نشان داد که با مدیریت رشد جمعیت، توسعه شهری و صنعتی شدن جوامع، تاثیرات نامطلوبی در هیدرولوژی حوضه آبریز می گذارد از میزان سطوح نفوذپذیر حوضه که قادر به جذب بخشی از بارندگی هستند، می کاهد سطوح نفوذناپذیر شهری مانند خیابان ها، کاهش پارک ها و باغچه ها و عدم استفاده از سقف های سفالی موجب افزایش شدت آبدهی سیلاب حوضه های شهری خواهد بود نفوذناپذیری سطح حوضه های شهری و تغییراتی که در اثر رشد و توسعه شهر به وجود می آید مانند از بین بردن پوشش های گیاهی، تراکم خاک به مقدار زیادی از و زمان نفوذ آب در خاک می کاهد. نتایج نشان داد که نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد که مدل مورد بررسی معنی دار است و متغیرهای مستقل توانسته اند ۵۱.۲ درصد از تغییرات تاب آوری شهر را تبیین کنند (Adjusted R² = ۰.۵۱۲) مقدار آماره دوربین-واتسون (۱.۸۸۹) نیز عدم همبستگی سریالی را تایید می کند. تاثیر متغیر عملکرد مطابق با طرح بحران بر تاب آوری شهر معنادار بود (β = ۰.۳۰۵، Sig = ۰.۰۰۲)، درحالی که بروز بودن شبکه خدمات تاثیر معناداری نداشت (β = ۰.۰۴۷، Sig = ۰.۳۵۳). این نتایج بر اهمیت برنامه ریزی مدیریت بحران در افزایش تاب آوری شهر چالوس در برابر سیل تاکید دارند.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، سیل ، توسعه شهری ، مدیریت بحران ، شهرهای ساحلی