روابط ایران و امریکا: آرمان گرایی یا عمل گرایی

انقلاب اسلامی ایران، مانند سایر انقلاب های بزرگ، بن مایه ای ایدئولوژیکی و آرمان گرایانه داشت؛ ازاین رو، شعارهای آن به مرزهای جغرافیایی محدود نمی شد؛ به ویژه، ضدیت با امریکا در آن نهادینه شده بود. بر اساس پیش بینی والتز، انقلاب ها در سیاست خارجی خود به تدریج از آرمان گرایی به عمل گرایی متمایل خواهند شد. برخلاف این پیش بینی، چنین اتفاقی در جمهوری اسلامی ایران نیفتاد و روابط ایران و امریکا حتی پس از سپری شدن نزدیک به پنج دهه، آرمان گرایانه باقی ماند. پرسشی که این مقاله در پی جستجوی پاسخ به آن است، چرایی استمرار آرمان گرایی در سیاست خارجی ایران در رابطه با امریکاست. پس از مرور تاریخی روابط ایران و امریکا، با استفاده از روش تحلیل موقعیت پوپر، رقبای ایران در این زمینه، نقش نهادهای تاثیرگذار و وضعیتی که روابط ایران و امریکا در آن شکل گرفته است بررسی و تحلیل شده است. در نهایت، نتیجه گیری می شود که استمرار و غلبه آرمان گرایی در رابطه با امریکا، به دلیل دسترسی جمهوری اسلامی به درآمد نفتی و نیز به دلیل ساختار دوگانه نظام سیاسی ایران بوده است.

کلیدواژه ها:

آرمان گرایی ، سیاست خارجی ، رقبای منطقه ای ، روابط ایران و امریکا ، عمل گرایی