نقش روش های فعال یادگیری در بهبود خودتنظیمی هیجانی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ابتدایی

یادگیری یک فرآیند صرفا شناختی نیست، بلکه عمیقا با هیجانات و عواطف دانش آموزان در هم تنیده است. توانایی مدیریت هیجانات، موسوم به خودتنظیمی هیجانی، به عنوان یک مهارت بنیادین، نقش کلیدی در موفقیت تحصیلی و سازگاری روانی-اجتماعی کودکان ایفا می کند. این مقاله مروری به بررسی تحلیلی و نظام مند نقش روش های فعال یادگیری در بهبود همزمان خودتنظیمی هیجانی و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان دوره ابتدایی می پردازد. روش های فعال یادگیری، با ایجاد محیط های مشارکتی، چالش برانگیز و دانش آموزمحور، در تقابل با کلاس های درس سنتی قرار می گیرند که اغلب می توانند منجر به هیجانات منفی مانند اضطراب و کسالت شوند. در این راستا، ابتدا مبانی نظری و مفهومی هر یک از سازه های اصلی شامل روش های فعال یادگیری، خودتنظیمی هیجانی (با تکیه بر مدل های پردازشی هیجان) و پیشرفت تحصیلی (به عنوان یک مفهوم چندبعدی) به تفصیل مورد بحث قرار می گیرد. در ادامه، با ترکیب یافته های پژوهشی، شواهد موجود در زمینه چگونگی تاثیر استراتژی هایی نظیر یادگیری مشارکتی و یادگیری مبتنی بر مسئله بر فراهم آوردن فرصت های طبیعی برای تمرین مهارت های تنظیم هیجان (مانند مدیریت ناکامی و کنترل تکانه) تحلیل می شود. همچنین، ارتباط مستقیم این روش ها با شاخص های پیشرفت تحصیلی، از جمله درک عمیق مفاهیم و ماندگاری یادگیری، مورد بررسی قرار می گیرد. نتایج این بررسی نشان می دهد که روش های فعال یادگیری از دو مسیر به بهبود نتایج آموزشی کمک می کنند: اول، به طور مستقیم از طریق افزایش درگیری شناختی و دوم، به طور غیرمستقیم از طریق تقویت مهارت های خودتنظیمی هیجانی که به دانش آموزان امکان می دهد تا با چالش های تحصیلی به شیوه ای سازنده تر روبرو شوند. این مقاله در نهایت با ارائه یک جمع بندی یکپارچه، بر ضرورت اتخاذ رویکردهای کل نگر در آموزش که به طور همزمان به رشد شناختی و هیجانی دانش آموزان توجه دارند، تاکید می ورزد.

کلیدواژه ها:

یادگیری فعال ، خودتنظیمی هیجانی ، پیشرفت تحصیلی ، یادگیری اجتماعی-هیجانی ، دانش آموزان ابتدایی