تاثیر آموزش مبتنی بر روایت گری بر علاقه مندی به متون فارسی

هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر آموزش مبتنی بر روایت گری بر علاقه مندی دانش آموزان به متون فارسی بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان مقطع متوسطه در یک منطقه شهری در سال تحصیلی ۱۴۰۴–۱۴۰۳ بود که ۶۰ نفر از آن ها به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل انتخاب شدند. گروه آزمایش تحت آموزش مبتنی بر داستان گویی و روایت تعاملی قرار گرفت و گروه کنترل آموزش سنتی دریافت کرد. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه علاقه مندی به متون فارسی و ثبت مشارکت فعال دانش آموزان بود که قبل و بعد از آموزش اجرا شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تی زوجی و تی مستقل تحلیل شدند.یافته ها نشان داد که آموزش مبتنی بر روایت گری باعث افزایش معنادار علاقه مندی دانش آموزان به متون فارسی شد (p < ۰.۰۱). همچنین، مشارکت فعال دانش آموزان در کلاس و توانایی تحلیل شخصیت ها و پیام های متون ادبی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طور قابل توجهی افزایش یافت. نتایج پژوهش حاکی از آن است که استفاده از روایت گری در آموزش متون فارسی، علاوه بر افزایش انگیزه و علاقه مندی، مهارت های تفکر انتقادی و تعامل اجتماعی دانش آموزان را نیز تقویت می کند. این پژوهش می تواند راهنمایی کاربردی برای معلمان و برنامه ریزان آموزشی باشد تا روش های نوین و جذاب تدریس را در کلاس های ادبیات به کار گیرند.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر روایت گری ، علاقه مندی به متون فارسی ، داستان گویی ، انگیزه یادگیری ، مشارکت فعال دانش آموزان