نقش حیاتی پیوند معلم و دانش آموز در دستاوردهای تحصیلی

رابطه ی میان معلم و دانش آموز یکی از ابعاد بنیادین و در عین حال کمتر مورد توجه در نظام های آموزشی به شمار می رود. در دهه های اخیر، پژوهش های متعددی به نقش موثر این رابطه در فرایند یاددهی-یادگیری، به ویژه در ارتقاء دستاوردهای تحصیلی دانش آموزان، پرداخته اند. پیوند موثر و مثبت میان معلم و دانش آموز می تواند بستری مناسب برای ایجاد انگیزه درونی، تقویت خودکارآمدی، افزایش مشارکت تحصیلی، و کاهش اضطراب و استرس های آموزشی فراهم کند. این رابطه زمانی اثربخش تر خواهد بود که مبتنی بر اعتماد متقابل، احترام، حمایت عاطفی و ارتباط مستمر باشد.در چارچوب نظریه هایی همچون «دلبستگی»، «سرمایه اجتماعی» و «خودکارآمدی بندورا»، مشخص شده است که کیفیت تعاملات بین معلم و دانش آموزان نقش کلیدی در شکل گیری نگرش های یادگیری، رفتارهای تحصیلی و در نهایت، موفقیت های آموزشی ایفا می کند. رابطه ای گرم، حمایتگر و مبتنی بر بازخورد سازنده، دانش آموز را به یادگیری فعال تر سوق داده و مقاومت او را در برابر چالش های تحصیلی افزایش می دهد. در مقابل، روابط پرتنش و مبتنی بر بی توجهی یا سرزنش، انگیزش تحصیلی را تضعیف کرده و احتمال افت عملکرد را افزایش می دهد.این مقاله، با تکیه بر مرور ادبیات علمی و مطالعات تجربی، به بررسی عمیق ابعاد مختلف رابطه معلم-دانش آموز، تاثیرات آن بر عملکرد تحصیلی، و همچنین ارائه راهکارهایی برای بهبود و تقویت این پیوند می پردازد. در پایان، با تاکید بر نقش راهبردی این رابطه در سیاست گذاری های آموزشی، پیشنهاد می شود که طراحی دوره های توانمندسازی معلمان، اصلاح ساختارهای آموزشی، و افزایش آگاهی والدین از اهمیت این پیوند، در دستور کار نهادهای آموزشی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

مقاومت ، راهبردی ، سیاست گذاری ، چارچوب ، دلبستگی ، کلیدی