نقش هوش مصنوعی در بازتعریف روابط اجتماعی در محیط های آموزشی مدارس

هدف این مقاله مروری، تحلیل و بررسی نقش چندوجهی هوش مصنوعی در بازتعریف روابط اجتماعی در محیط های آموزشی مدارس است. با گسترش روزافزون فناوری های هوشمند، ساختارهای سنتی تعامل در مدارس دستخوش تغییرات بنیادین شده است. این پژوهش با اتکا به یک رویکرد توصیفی-تحلیلی و با مرور گسترده ادبیات موجود، به بررسی این تحولات می پردازد. یافته های کلیدی نشان می دهد که هوش مصنوعی دارای ظرفیت های دوگانه ای است؛ از یک سو، با ارائه ابزارهای یادگیری شخصی سازی شده و پلتفرم های همکاری هوشمند، می تواند به تقویت ارتباطات، تسهیل کار گروهی و افزایش دسترسی به حمایت های آموزشی منجر شود و زمان معلمان را برای تمرکز بر جنبه های عاطفی و اجتماعی دانش آموزان آزاد کند. از سوی دیگر، این فناوری چالش های جدی را نیز به همراه دارد که شامل خطر انزوای اجتماعی ناشی از تعامل بیش از حد با سیستم ها، سوگیری های الگوریتمی که می تواند نابرابری های موجود را تشدید کند، کاهش مهارت های ارتباطی چهره به چهره و نگرانی های مربوط به حریم خصوصی داده ها است. این مقاله استدلال می کند که ادغام موفقیت آمیز هوش مصنوعی در مدارس مستلزم یک رویکرد انسان محور است که در آن فناوری به عنوان ابزاری برای تقویت و غنی سازی تعاملات انسانی به کار گرفته شود، نه جایگزینی برای آن. در نهایت، این پژوهش بر ضرورت تدوین سیاست های آموزشی دقیق، آموزش معلمان و طراحی هوش مصنوعی مسئولانه برای به حداکثر رساندن مزایای اجتماعی و به حداقل رساندن خطرات آن در اکوسیستم آموزشی تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، روابط اجتماعی ، محیط آموزشی ، مدارس ، تحول دیجیتال