پرورش خلاقیت در نهج البلاغه

خلاقیت بالاترین موهبت ذهنی انسان و آمیزه ای از هوش، تفکر، ارامش، قدرت حل مساله و ... است. موفقیت، پیشرفت و تمدنهای بوجود آمده ماحصل تفکر پویای بشر بوده و از ذهن افراد مستعد و خلاق، که دغدغه فراهم آوردن زندگی بهتر برای بشریت را داشتند، نشات گرفته است. خداوند خلاقیت را بصورت فطری در نهاد انسان قرار داده است و هر چقدر فرد در مسیر فطرت خدادادی خویش قدم بردارد خلاق تر خواهد بود. اندیشههای قرانی و دینی، اندیشههایی خلاقانه است که انسان ساز و همگام با فطرت پاک انسانی است و تمام ابعاد وجودی انسان را در برگرفته اند به همین جهت بسیار ریشه دارتر و عمیق تر از یافتههای بشر در علم روانشناسی است. حضرت علی (ع) در نامه ۳۱ نهج البلاغه علاوه بر آن که فرزندش را به تفکر خلاق می خواند، مربیان و متصدیان امور سیاسی تربیتی و فرهنگی را در قرون و اعصار، به زمینه سازی و برنامه ریزی برای تحقق اندیشه خلاق در جامعه دعوت می نماید. جهت بررسی نکات یافت شده در نهج البلاغه، ابتدا دیدگاههای روانشناسان تعلیم و تربیت در مورد خلاقیت شده و سپس راههای پرورش تفکر خلاق بیان خواهد شد.

کلیدواژه ها:

خلاقیت ، نهج البلاغه ، تفکر خلاق