راهبردهای آموزشی موثر برای حمایت از دانش آموزان مبتلا به بیش فعالی در محیط مدرسه

این پژوهش به بررسی تجارب میدانی در زمینه ی مواجهه با دانش آموزان دارای اختلال بیش فعالی و نقص توجه پرداخته و راهبردهای موثر در مدیریت آموزشی و رفتاری این گروه را تحلیل می کند. نتایج حاصل نشان می دهد که روشهای سنتی مانند تنبیه، محدودسازی و تمرکز صرف بر کنترل نظم ظاهری، کلاس نه تنها ناکارآمد هستند، بلکه می توانند به تشدید رفتارهای چالش برانگیز و احساس طرد در دانش آموز منجر شوند. در مقابل درک ماهیت عصبی رشدی این اختلال و به کارگیری رویکردهای انعطاف پذیر و انسان محور، زمینه ساز تحول در سبک تدریس و بهبود فرآیند یاددهی-یادگیری می شود. یافته ها بر اهمیت مداخله زودهنگام و چندوجهی تاکید دارند؛ مداخله هایی که شامل تلفیق دارودرمانی، مشاوره، اصلاح روشهای تدریس و طراحی محیط آموزشی ساختارمند هستند، همچنین تجهیز معلمان به مهارتهای عملی از جمله مدیریت، هیجانات، برقراری ارتباط همدلانه و تشخیص تفاوت میان شیطنت های معمول و نشانه های پایدار، اختلال از الزامات موفقیت در این زمینه محسوب می شود. به کارگیری فعالیت های حرکتی، بازی های آموزشی و واگذاری مسئولیت به دانش آموزان در کاهش تنش های رفتاری و افزایش مشارکت موثر بوده است. در این چارچوب، نظام آموزشی باید با طراحی فضاهای مناسب برای تخلیه انرژی، شخصی سازی برنامه های درسی و ایجاد بسترهای ارتباطی موثر میان مدرسه و خانواده، شرایط لازم برای پاسخ گویی به نیازهای دانش آموزان بیش فعال را فراهم آورد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که مدیریت موثر اختلال بیش فعالی در محیط آموزشی نیازمند تعامل نظام مند میان مدرسه، خانواده و متخصصان، و همچنین بازنگری در سیاست ها و نقشه های آموزشی با محوریت پذیرش تفاوت های فردی است.

کلیدواژه ها:

راهبردهای آموزشی ، دانش آموزان ، بیش فعالی