اثربخشی روش یادگیری معکوس بر افزایش یادگیری خودراهبر و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان کلاسهای چند پایه در مدارس ایرانی خارج از کشور در درس ریاضی

این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی روش یادگیری معکوس بر افزایش یادگیری خودراهبر و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان در درس ریاضی بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان دو پایه دوم و چهارم مدرسه ابتدایی ایرانی در کشور قرقیزستان بود. شرکت کنندگان در این مطالعه نمونه ای متشکل از ۲۰ نفر (۶ دختر و ۱۴ پسر) بودند که به طور هدفمند در دو گروه آزمایش (۱۰ نفر) و کنترل (۱۰ نفر) تقسیم شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه یادگیری خودراهبر فیشر و همکاران (۲۰۱۰) و برای پیشرفت تحصیلی از آزمون معلم ساخته استفاده شد. همچنین برای آزمون فرضیه ها از تحلیل کوواریانس برای تحلیل داده ها استفاده شد. اطلاعات به دست آمده از پرسشنامه ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها براساس تحلیل کوواریانس چند متغیری تفاوت معناداری را بین دو گروه آزمایش و کنترل در مولفه خودمدیریتی، خودتنظیمی و خودانگیختگی نشان می دهد. به طور کلی، نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیری تفاوت معناداری را بین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیر یادگیری خودراهبر نشان می دهد. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری برای متغیر پیشرفت تحصیلی تفاوت معناداری را بین دو گروه آزمایش و کنترل نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

یادگیری معکوس ، یادگیری خودراهبر ، پیشرفت تحصیلی ، ریاضی