ارزیابی فرایند یادگیری به جای تمرکز تنها بر آزمون های پایان ترم و تقویت بازخورد

هدف اصلی این مقاله، تحلیل و تبیین ضرورت گذار از نظام های ارزشیابی سنتی و متمرکز بر آزمون های پایانی به سوی رویکردهای نوین و فرایند-محور است که در آن، بازخورد به عنوان عنصری حیاتی در چرخه یادگیری ایفا نقش می کند. نظام های آموزشی رایج، اغلب با تکیه بیش از حد بر امتحانات نهایی، یادگیری را به یک فرآیند حافظه-محور و پراسترس تقلیل داده و از درک عمیق و توسعه مهارت های تفکر انتقادی غافل می مانند. این رویکرد محصول-محور، توانایی شناسایی نقاط ضعف و قوت یادگیرندگان در طول مسیر آموزش را از مربیان سلب کرده و فرصت ارائه بازخوردهای سازنده و به موقع را از بین می برد. در مقابل، ارزیابی فرایند-محور با بهره گیری از ابزارهای متنوعی همچون ارزیابی های تکوینی، پروژه ها، کارنامه های توصیفی و خود-ارزیابی، تصویری جامع و پویا از مسیر پیشرفت دانشجو ارائه می دهد. در این پارادایم، بازخورد از یک ابزار قضاوت گرانه به یک ابزار راهنمای یادگیری تبدیل می شود که به یادگیرنده کمک می کند تا مسئولیت آموزش خود را بر عهده گرفته و به طور مستمر در جهت بهبود عملکرد خود گام بردارد. این مقاله با بررسی مبانی نظری و پیامدهای عملی هر دو رویکرد، استدلال می کند که تقویت بازخورد و توجه به فرایند یادگیری، نه تنها به کاهش اضطراب امتحان و افزایش انگیزه درونی منجر می شود، بلکه زمینه را برای پرورش یادگیرندگانی مستقل، خلاق و مادام العمر فراهم می آورد که قادر به حل مسائل پیچیده در دنیای واقعی هستند. در نهایت، این پژوهش تاکید می کند که تغییر در فرهنگ ارزشیابی، یک ضرورت انکارناپذیر برای تحقق اهداف متعالی نظام های آموزشی مدرن است.

کلیدواژه ها:

ارزیابی فرایند-محور ، بازخورد تکوینی ، یادگیری عمیق ، ارزشیابی مستمر ، آزمون های پایانی