تحلیل و بررسی انواع روش های تدریس مشارکتی و نقش آن در عملکرد تحصیلی دانش آموزان

تدریس مشارکتی به عنوان یکی از موثرترین روش های یادگیری فعال شناخته می شود که بر تعامل اجتماعی، مسئولیت پذیری فردی و همکاری گروهی تاکید دارد. این پژوهش به بررسی انواع روش های تدریس مشارکتی و تاثیر آن بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان می پردازد. روش هایی مانند یادگیری در گروه های کوچک، روش جیگ ساو، بحث های گروهی ساختاریافته و پروژه های مشارکتی از جمله رویکردهای مورد بررسی هستند. یافته ها نشان می دهد که این روش ها با ایجاد فضای تعاملی، نه تنها مهارت های شناختی دانش آموزان را تقویت می کنند، بلکه بر رشد مهارت های اجتماعی، تفکر انتقادی و خودکارآمدی آنان نیز تاثیر مثبت دارند. در محیط مشارکتی، دانش آموزان از طریق تبادل نظر، حل مسئله جمعی و بازخورد همتا، درک عمیق تری از مفاهیم کسب می کنند. همچنین، این روش ها با کاهش اضطراب تحصیلی و افزایش انگیزه درونی، به بهبود نمرات و پیشرفت تحصیلی منجر می شوند. مطالعات تطبیقی حاکی از آن است که روش جیگ ساو در دروس مفهومی مانند علوم و مطالعات اجتماعی، و روش پروژه محور در دروس عملی مانند هنر و فناوری، بیشترین تاثیر را داشته اند. با این حال، موفقیت این روش ها مستلزم طراحی دقیق فعالیت ها، نظارت مستمر معلم و ارزیابی عادلانه فردی-گروهی است. چالش هایی مانند مدیریت زمان، تفاوت سطح یادگیری و تعارضات گروهی نیز نیازمند راهکارهای مداخله ای است. در مجموع، تدریس مشارکتی با تقویت یادگیری عمیق و مهارت های زندگی، نقش کلیدی در تحول نظام های آموزشی ایفا می کند.

کلیدواژه ها:

تدریس مشارکتی ، عملکرد تحصیلی ، روش جیگ ساو ، یادگیری فعال ، مهارت های اجتماعی