بررسی بستری روانشناختی برای پرورش یادگیری مادام العمر در دانش آموزان

در جهان امروز که تغییرات علمی و فناورانه شتابی بی سابقه یافته، یادگیری دیگر به دوره ای محدود در زندگی افراد خلاصه نمی شود، بلکه به مهارتی اساسی برای سازگاری، پیشرفت و رشد شخصی بدل شده است. مدارس به عنوان نخستین محیط سازمان یافته آموزش، نقش بنیادینی در ایجاد نگرش مثبت نسبت به آموختن ایفا می کنند. اما تحقق این نقش زمانی امکان پذیر است که علاوه بر انتقال دانش، به تقویت انگیزه های درونی، هیجانات مثبت، تاب آوری و مهارت های اجتماعی و شناختی دانش آموزان نیز توجه شود. دیدگاه های سازنده گرایانه و اجتماعی فرهنگی بر اهمیت تعاملات، بازخورد سازنده و تجربه های معنادار در شکل گیری گرایش به یادگیری مداوم تاکید می کنند. ترکیب این نظریه ها نشان می دهد که یادگیری مادام العمر زمانی درونی می شود که محیط آموزشی همزمان توانایی های شناختی، هیجانی و اجتماعی را تقویت کند و فرصت تجربه موفقیت، خطا و بازاندیشی را در اختیار دانش آموزان قرار دهد. اگرچه توجه به یادگیری مادام العمر در آموزش عالی نسبتا گسترده بوده است، در مقاطع پایین تر همچنان شکاف قابل توجهی وجود دارد. مطالعاتی که به بررسی تاثیر روابط عاطفی معلم، فرهنگ مدرسه، تاب آوری و سرمایه روان شناختی بر گرایش به یادگیری پرداخته اند، اهمیت فضای حمایتی و ارزش گذاری بر تلاش را آشکار ساخته اند.. برای پرورش یادگیری مادام العمر، نظام های آموزشی باید از تمرکز صرف بر انتقال محتوا فاصله بگیرند و به ایجاد محیطی غنی از تعامل، احترام، بازخورد مثبت و فرصت های تجربه متنوع بپردازند. چنین محیطی، کنجکاوی و انگیزه درونی را تقویت می کند، اعتمادبه نفس و تاب آوری را بالا می برد و دانش آموزان را به افرادی توانمند و مشتاق برای آموختن در سراسر زندگی بدل می سازد.

کلیدواژه ها:

روانشناختی ، پرورش ، یادگیری ، مادام العمر ، دانش آموزان