هوش مصنوعی به عنوان معلم شخصی: انقلاب یادگیری فردی یا تهدید استقلال فکری دانش آموزان؟

این پژوهش به بررسی نقش هوش مصنوعی به عنوان معلم شخصی در فرآیند آموزش و پرورش پرداخته و تلاش دارد تاثیرات آن بر کیفیت یادگیری، توسعه مهارت های فردی و استقلال فکری دانش آموزان را تحلیل نماید. مسئله اصلی پژوهش این است که آیا هوش مصنوعی می تواند به عنوان ابزاری کارآمد برای شخصی سازی یادگیری و افزایش انگیزه و تعامل دانش آموزان عمل کند یا اینکه استفاده گسترده از این فناوری، موجب کاهش توانایی های انتقادی، خلاقیت و استقلال فکری آنان خواهد شد. اهداف پژوهش شامل شناسایی ویژگی های کلیدی معلمان هوش مصنوعی، بررسی میزان تاثیر آن بر عملکرد تحصیلی، تحلیل تعامل بین دانش آموز و سیستم هوش مصنوعی، و ارزیابی پیامدهای اخلاقی و تربیتی استفاده از این فناوری در محیط های آموزشی است. روش تحقیق به صورت ترکیبی بوده و شامل تحلیل کمی داده های حاصل از آزمون ها و پرسشنامه های استاندارد عملکرد و انگیزه دانش آموزان و همچنین تحلیل کیفی مصاحبه ها با معلمان و دانش آموزان در مدارس هوشمند و کلاس های مجهز به فناوری هوش مصنوعی می باشد. یافته های پژوهش نشان می دهد که استفاده از هوش مصنوعی به عنوان معلم شخصی می تواند موجب افزایش یادگیری فردی، شخصی سازی محتوا و ارتقاء انگیزه دانش آموزان شود، اما در عین حال، در صورتی که بدون نظارت و هدایت انسانی به کار گرفته شود، ریسک کاهش مهارت های تحلیلی و انتقادی و وابستگی بیش از حد به فناوری افزایش می یابد. نتایج همچنین حاکی از آن است که ترکیب هوش مصنوعی با حضور فعال معلم انسانی، بهترین شرایط برای ارتقاء عملکرد تحصیلی و توسعه مهارت های شناختی و اجتماعی فراهم می آورد. بنابراین، این پژوهش نشان می دهد که هوش مصنوعی به عنوان معلم شخصی یک فرصت انقلابی در آموزش و پرورش است، اما نیازمند چارچوب های اخلاقی، تربیتی و نظارتی دقیق است تا تهدیدات بالقوه آن کنترل شود و مزایای آموزشی آن به حداکثر برسد.

کلیدواژه ها:

هوش مصنوعی ، معلم شخصی ، یادگیری فردی ، استقلال فکری ، آموزش و پرورش