استراتژی های آموزش فراگیر برای دانش آموزان با اختلال طیف اوتیسم

آموزش فراگیر برای دانش آموزان دارای اختلال طیف اوتیسم (ASD) به معنای فراهم کردن فرصت های یادگیری برابر در بستر مدرسه عادی همراه با سازگاری های مناسب است. این مقاله با مرور نظری و شواهد پژوهشی، استراتژی های موثر برای حمایت از یادگیری و مشارکت اجتماعی دانش آموزان اوتیستیک در کلاس های فراگیر را شناسایی و دسته بندی می کند. در مبانی نظری، نیازهای شناختی-حسی و اجتماعی-ارتباطی مختص این دانش آموزان و اصول آموزش فراگیر بررسی شده اند. مرور پیشینه نشان می دهد که مداخلاتی مانند پشتیبانی های بصری (visual supports)، برنامه ریزی ساختاری، آموزش واسطه ای توسط همسالان (peer-mediated interventions)، استفاده از روش های مبتنی بر شواهد (EBP) و توانمندسازی خانواده و معلمان، اثرات مثبت و پایداری بر عملکرد تحصیلی، خودمختاری و مشارکت اجتماعی دارند (Hume et al., ۲۰۲۱; Meindl et al., ۲۰۲۰; Petersson-Bloom & Holmqvist, ۲۰۲۲). در بخش روش شناسی چارچوب پیشنهادی برای پیاده سازی در سطح مدرسه و کلاس تشریح شده و بر نقش آموزش حرفه ای معلمان، ارزیابی نیاز فردی و برنامه ریزی فردی تاکید شده است. یافته ها و بحث، الزام ترکیب راهکارهای محیطی، آموزشی و اجتماعی را نشان می دهند و پیشنهادهایی عملی برای سیاست گذاران، مدیران مدرسه و معلمان ارائه می شود. نتیجه گیری بر اهمیت توسعه برنامه های آموزشی مبتنی بر شواهد، آموزش تخصصی معلمان و مشارکت فعال خانواده ها تاکید دارد. مقاله با فهرست منابع فارسی و انگلیسی معتبر پیوست است.

کلیدواژه ها:

آموزش فراگیر ، اوتیسم ، پشتیبانی های بصری ، مداخلات واسطه ای همسالان ، شواهد-محور ، سازگارسازی برنامه درسی