بررسی اثر آموزش مهارت های عاطفی–اجتماعی بر افزایش تاب آوری دانش آموزان دبستانی

تاب آوری به عنوان توانایی سازگاری مثبت در برابر چالش ها، ناملایمات و بحران ها، نقشی حیاتی در سلامت روانی، بهزیستی و پیشرفت تحصیلی کودکان و نوجوانان ایفا می کند. در دنیای پیچیده و پرفراز و نشیب امروز، کودکان دبستانی نیز به طور فزاینده ای در معرض موقعیت های استرس زا، فشارهای تحصیلی، تعارضات با همسالان و تجربیات ناگوار قرار می گیرند. در چنین شرایطی، توانایی تاب آوری به آن ها کمک می کند تا از این موقعیت ها عبور کرده، درس عبرت گرفته و حتی قوی تر شوند. این پژوهش با رویکردی تحلیلی و جامع، به بررسی عمیق اثر آموزش مهارت های عاطفی–اجتماعی (Social-Emotional Learning - SEL) بر افزایش تاب آوری دانش آموزان در مقطع دبستان می پردازد.مهارت های عاطفی–اجتماعی طیف گسترده ای از توانایی های شناختی، هیجانی و رفتاری را شامل می شوند که به افراد امکان می دهند تا هیجانات خود را به طور موثر بشناسند، درک کنند و مدیریت نمایند، اهداف مثبتی را تعیین کرده و برای رسیدن به آن ها تلاش کنند، نسبت به دیگران احساس همدردی داشته باشند، روابط مثبت و حمایت گرایانه برقرار کنند و در نهایت، تصمیمات مسئولانه و سازنده ای اتخاذ نمایند. این مجموعه از مهارت ها، زمینه را برای سازگاری بهتر دانش آموزان با شرایط تنش زا، مقابله موثر با مشکلات، حفظ سلامت روان و ایجاد روابط بین فردی سالم فراهم می آورد.این مقاله ابتدا به تشریح مبانی نظری و مفاهیم کلیدی مرتبط با تاب آوری و مهارت های عاطفی–اجتماعی می پردازد. در بخش مبانی نظری، تعاریف عملیاتی تاب آوری از دیدگاه های مختلف روان شناختی، عوامل محافظتی و در معرض خطر در شکل گیری تاب آوری، و همچنین مولفه ها و ابعاد مختلف مهارت های عاطفی–اجتماعی بر اساس مدل های شناخته شده مانند مدل CASEL (Collaborative for Academic, Social, and Emotional Learning) مورد بحث و بررسی قرار خواهند گرفت.

کلیدواژه ها:

مهارت های عاطفی–اجتماعی ، تاب آوری ، دانش آموزان دبستانی ، آموزش هیجانی ، مهارت های ارتباطی ، سازگاری