تاثیر داستان گویی بر تقویت خلاقیت و تخیل کودکان دبستانی

داستان گویی از دیرباز یکی از ابزارهای اصلی آموزش و انتقال مفاهیم فرهنگی، اخلاقی و اجتماعی به کودکان بوده است. این شیوه از آموزش نه تنها به غنای زبان و مهارت های بیانی کودکان کمک می کند، بلکه با تحریک قوه تخیل و تقویت فرآیندهای خلاقانه، بستری مناسب برای پرورش توانمندی های ذهنی آنان فراهم می آورد. کودکان از طریق شنیدن و بازآفرینی داستان ها می آموزند که فراتر از واقعیت های ملموس بیندیشند، موقعیت های جدید را تصور کنند و ارتباطات نوینی میان مفاهیم برقرار نمایند. هدف این مقاله، بررسی تحلیلی و جامع نقش داستان گویی در تقویت خلاقیت و تخیل کودکان دبستانی است. در این راستا، نظریه های روان شناسی رشد، رویکردهای آموزشی خلاق و مطالعات تجربی انجام شده در ایران و خارج از کشور مرور می شود. یافته های تحلیلی نشان می دهد که داستان گویی، با فعال سازی نیمکره راست مغز، تحریک فرآیند تصویرسازی ذهنی، افزایش همدلی و گسترش دایره واژگان، بستری پیشرفته برای پرورش خلاقیت و تخیل ایجاد می کند. همچنین، شواهد حاکی از آن است که استفاده هدفمند از تکنیک های داستان پردازی، نقش مهمی در ارتقای مهارت های حل مسئله، افزایش انعطاف پذیری فکری و تقویت مهارت های ارتباطی کودکان دارد. با این حال، موانعی همچون ضعف در مهارت روایت گری مربیان، کمبود منابع محتوایی متنوع، و غلبه الگوهای آموزشی سنتی می تواند این اثرگذاری را محدود سازد. در پایان، راهکارهایی عملی شامل آموزش فنون داستان گویی به معلمان، استفاده از روایت های چندرسانه ای و پیوند داستان ها با برنامه درسی پیشنهاد می شود تا حداکثر بهره برداری از این شیوه آموزشی حاصل شود.

کلیدواژه ها:

داستان گویی ، خلاقیت ، تخیل ، آموزش ابتدایی ، پرورش ذهن ، روایت گری ، آموزش خلاق