نقش فعالیت های گروهی در پرورش حس همبستگی اجتماعی

در دنیای پیچیده و در حال تحول امروز، پرورش همبستگی اجتماعی به عنوان یکی از عناصر کلیدی در تقویت انسجام ملی و ارتقای کیفیت زندگی اجتماعی شناخته می شود. یکی از موثرترین راهکارها برای تقویت این حس در میان دانش آموزان و نسل جوان، بهره گیری از فعالیت های گروهی در محیط های آموزشی است. فعالیت های گروهی نه تنها موجب افزایش تعامل اجتماعی و همدلی می شوند، بلکه بستری مناسب برای یادگیری مهارت هایی چون مسئولیت پذیری، همکاری، حل مسئله و احترام به تفاوت ها فراهم می کنند. مدارس و دانشگاه ها به عنوان نهادهای کلیدی در فرآیند جامعه پذیری، می توانند نقش مهمی در نهادینه سازی این ارزش ها از طریق برنامه ریزی درسی و فوق برنامه های گروه محور ایفا کنند. بررسی های تجربی و نظری نشان می دهند که مشارکت در فعالیت های گروهی باعث کاهش انزوا، تقویت هویت جمعی و افزایش رضایت روانی می شود. در این مقاله، با استناد به نظریه های روان شناختی و اجتماعی مانند دیدگاه ویگوتسکی، بندورا و دورکیم، به تحلیل عمیق نقش فعالیت های گروهی در تقویت همبستگی اجتماعی پرداخته شده است. همچنین نمونه هایی از مدارس و دانشگاه های داخلی و خارجی که از این شیوه بهره گرفته اند، مورد بررسی قرار گرفته اند. در نهایت، چالش های موجود در مسیر اجرای موثر فعالیت های گروهی و راهکارهایی برای تقویت آن در نظام آموزشی ایران ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

فعالیت های گروهی ، همبستگی اجتماعی ، تعامل اجتماعی ، نظام آموزشی ، مسئولیت پذیری.