نقش روش های تدریس در شکل گیری یا کاهش افت تحصیلی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش روش های تدریس در جهت دهی و کاهش افت تحصیلی دانش آموزان در نظام آموزشی ایران انجام شده است. افت تحصیلی به عنوان یکی از چالش های بنیادین آموزش وپرورش، نه تنها پیامدهای فردی و اجتماعی گسترده ای دارد، بلکه نشانگر ناکارآمدی نسبی در فرآیند یاددهی–یادگیری نیز محسوب می شود. در این راستا، پژوهش تلاش کرده است تا با تمرکز بر شیوه های تدریس معلمان، به تحلیل رابطه میان نوع روش تدریس و میزان افت تحصیلی بپردازد.روش پژوهش از نوع توصیفی–تحلیلی بوده و با بهره گیری از رویکرد کیفی و نیمه ساخت یافته، داده ها از طریق مصاحبه با معلمان، مشاهده کلاس های درس، و تحلیل محتوای گزارش های آموزشی گردآوری شده اند. برای تحلیل مطالب، از مدل تلفیقی «تحلیل زمینه ای» و «نظریه پردازی داده بنیاد» استفاده شده است تا بتوان به صورت عمیق به الگوهای پنهان در رفتارهای آموزشی و واکنش های دانش آموزان دست یافت.نتایج پژوهش نشان می دهد که روش های تدریس فعال، مشارکتی، و مبتنی بر تفاوت های فردی، نقش موثری در کاهش افت تحصیلی دارند. در مقابل، روش های سنتی و معلم محور، به ویژه در کلاس های با تنوع فرهنگی و زبانی بالا، موجب افزایش فاصله یادگیری و کاهش انگیزه تحصیلی می شوند. همچنین، پژوهش تاکید می کند که انتخاب روش تدریس باید با در نظر گرفتن بافت فرهنگی، روان شناختی و اجتماعی دانش آموزان صورت گیرد تا بتوان از طریق آموزش معنادار، افت تحصیلی را به حداقل رساند.

کلیدواژه ها:

روش های تدریس ، افت تحصیلی ، دانش آموزان