مرور نقش یادگیری پروژه محور در ارتقای انگیزه و مشارکت یادگیرندگان در نظام آموزشی

انگیزه و مشارکت دو عامل حیاتی در موفقیت تحصیلی و یادگیری عمیق هستند که در نظام های آموزشی سنتی به طور فزاینده ای با چالش مواجه شده اند. این مقاله مروری به بررسی نقش یادگیری پروژه محور به عنوان یک رویکرد آموزشی نوین در ارتقای انگیزه و مشارکت یادگیرندگان می پردازد. یادگیری پروژه محور با مرکزیت بخشیدن به دانش آموز و درگیر کردن او در مسائل واقعی، پیچیده و معنادار، محیطی را فراهم می کند که در آن، یادگیری از یک فعالیت منفعلانه به یک فرآیند فعال، هدفمند و جذاب تبدیل می شود. این پژوهش با تکیه بر مبانی نظری کلیدی انگیزش، به ویژه نظریه خودتعیین گری، و چارچوب های مفهومی مشارکت تحصیلی (شناختی، عاطفی و رفتاری)، به تحلیل مکانیسم هایی می پردازد که از طریق آنها، این رویکرد آموزشی بر یادگیرندگان تاثیر می گذارد. بررسی ادبیات پژوهشی نشان می دهد که یادگیری پروژه محور از طریق ارضای نیازهای بنیادین روانشناختی یادگیرندگان برای خودمختاری، شایستگی و تعلق، به طور مستقیم به تقویت انگیزه درونی آنها منجر می شود. همچنین، با ارائه تکالیف چالش برانگیز و اصیل و ایجاد فرصت های همکاری، این رویکرد هر سه بعد مشارکت تحصیلی را بهبود می بخشد. یافته ها حاکی از آن است که دانش آموزان در محیط های پروژه محور، تلاش شناختی بیشتری از خود نشان می دهند، از نظر عاطفی حس تعلق و علاقه بیشتری به مدرسه پیدا می کنند و از لحاظ رفتاری، مشارکت فعال تر و منظم تری در فعالیت های کلاسی دارند. این مقاله در نهایت با جمع بندی شواهد موجود، بر ضرورت توجه بیشتر سیاست گذاران و مربیان آموزشی به ظرفیت های این رویکرد برای مقابله با افت انگیزه و مشارکت در مدارس تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

یادگیری پروژه محور ، انگیزه تحصیلی ، مشارکت تحصیلی ، نظریه خودتعیین گری ، نظام آموزشی