بررسی تطبیقی تاثیر یادگیری مشارکتی و یادگیری فردی بر نتایج آموزش دانش آموزان

هدف اصلی نظام های آموزشی، پرورش افرادی است که نه تنها از دانش کافی برخوردار باشند، بلکه مهارت های اجتماعی، عاطفی و تفکر انتقادی لازم برای موفقیت در جامعه پیچیده امروزی را نیز کسب کرده باشند. در این راستا، دو رویکرد اصلی پداگوژیک، یعنی یادگیری فردی و یادگیری مشارکتی، همواره مورد بحث و بررسی بوده اند. این مقاله مروری با هدف بررسی تطبیقی و تحلیل عمیق تاثیر این دو رویکرد یادگیری بر نتایج گوناگون آموزشی دانش آموزان تدوین شده است. در این پژوهش، ضمن تعریف و تشریح مبانی نظری، اصول و ویژگی های هر یک از این دو پارادایم، به مقایسه اثرات آن ها بر حوزه های کلیدی رشد دانش آموزان پرداخته می شود. این حوزه ها شامل عملکرد تحصیلی (پیشرفت در دروس مختلف)، مهارت های اجتماعی (مانند ارتباط موثر، همکاری و حل تعارض)، رشد عاطفی (شامل اعتماد به نفس، انگیزه و خودکارآمدی) و سلامت روان (کاهش استرس و اضطراب) می باشند. یافته های حاصل از مرور گسترده ادبیات موضوع نشان می دهد که یادگیری مشارکتی، در صورت اجرای صحیح و اصولی، مزایای قابل توجهی نسبت به یادگیری فردی، به ویژه در توسعه مهارت های سطح بالا مانند تفکر انتقادی، حل مسئله و شایستگی های اجتماعی دارد. همچنین، این رویکرد با ایجاد یک محیط کلاسی حمایتی، به بهبود سلامت روان و افزایش انگیزه تحصیلی دانش آموزان کمک شایانی می کند. در مقابل، یادگیری فردی در پرورش استقلال و خوداتکایی نقش دارد اما می تواند به انزوای اجتماعی و افزایش رقابت ناسالم منجر شود. نتیجه گیری نهایی این مقاله بر آن است که یک رویکرد آموزشی متعادل که در آن معلم به طور هوشمندانه از هر دو استراتژی فردی و مشارکتی متناسب با اهداف آموزشی استفاده می کند، می تواند به بهترین نتایج در رشد همه جانبه دانش آموزان منجر شود.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، یادگیری فردی ، عملکرد تحصیلی ، نتایج آموزشی ، تعاملات اجتماعی