نقش ارتباطات بین فردی در درمان اختلالات اضطرابی اجتماعی

اختلال اضطراب اجتماعی یکی از شایع ترین مشکلات روان شناختی در دوران نوجوانی و بزرگسالی است که با ترس شدید از ارزیابی منفی، اجتناب از موقعیت های اجتماعی و اختلال در عملکرد فردی و تحصیلی همراه می شود. در سال های اخیر، پژوهش های متعدد نشان داده اند که تقویت ارتباطات بین فردی و آموزش مهارت های اجتماعی می تواند نقش بسزایی در کاهش علائم این اختلال داشته باشد. هدف از این مقاله مروری، بررسی نقش ارتباطات بین فردی در درمان اختلالات اضطرابی اجتماعی با استفاده از یافته های مطالعات داخلی و خارجی است.یافته ها نشان می دهد که آموزش مهارت های ارتباطی نه تنها به کاهش اضطراب و اجتناب اجتماعی کمک می کند، بلکه موجب افزایش خودکارآمدی، بهبود تنظیم هیجان و ارتقای کیفیت روابط اجتماعی می شود. همچنین، مداخلاتی مانند درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، رفتاردرمانی دیالکتیکی و ذهن آگاهی، با تمرکز بر بهبود روابط بین فردی، می توانند زمینه تغییرات پایدار در الگوهای رفتاری و هیجانی را فراهم کنند. نقش خانواده و سبک های فرزندپروری نیز در این میان بسیار مهم است؛ چرا که حمایت عاطفی و تعامل مثبت والدین می تواند زمینه رشد مهارت های ارتباطی و کاهش حساسیت اضطرابی را فراهم آورد. از سوی دیگر، مداخلات گروهی و آموزش های مدرسه محور نیز به عنوان ابزارهایی موثر در تقویت ارتباطات سالم و پیشگیری از گسترش اضطراب اجتماعی شناخته شده اند.با وجود این، چالش هایی همچون انگ اجتماعی، کمبود متخصصان آموزش دیده و محدودیت منابع، اجرای مداخلات گسترده را دشوار می سازد. با این حال، فرصت هایی نظیر گسترش خدمات روان درمانی آنلاین، آموزش مهارت های ارتباطی در نظام آموزشی و افزایش آگاهی عمومی می توانند مسیر بهبود را تسهیل کنند. بر این اساس، توجه به ارتباطات بین فردی نه تنها به عنوان ابزاری برای درمان، بلکه به عنوان رویکردی پیشگیرانه و ارتقادهنده سلامت روان ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

اضطراب اجتماعی ، ارتباطات بین فردی ، مهارت های اجتماعی ، تنظیم هیجان ، مداخلات روان شناختی