روش های تدریس سنتی به مشارکتی: رویکردهای نوین آموزش گروهی در مدارس ابتدایی

نظام های آموزشی در سراسر جهان در حال گذار از پارادایم های سنتی و معلم محور به سمت رویکردهای نوین، دانش آموزمحور و مشارکتی هستند. این تحول، پاسخی به نیازهای متغیر جامعه قرن بیست و یکم است که بیش از انباشت اطلاعات، بر پرورش مهارت هایی چون تفکر انتقادی، همکاری و حل مسئله تاکید دارد. مقاله حاضر با هدف بررسی این فرآیند تحول، به مرور نظام مند و تحلیلی رویکردهای نوین آموزش گروهی در مدارس ابتدایی می پردازد. این پژوهش، ضمن کالبدشکافی مبانی و محدودیت های روش های تدریس سنتی مبتنی بر سخنرانی و کار انفرادی، به معرفی و تشریح مدل های ساختاریافته و مدرن یادگیری مشارکتی می پردازد. مدل هایی نظیر کلاس معکوس (Jigsaw)، تیم های پیشرفت دانشجویی (STAD)، مسابقات تیمی-بازی (TGT) و ساختارهای کاگان به عنوان استراتژی های عملی برای پیاده سازی همکاری موثر در کلاس درس مورد تحلیل قرار می گیرند. یافته های حاصل از این مرور نشان می دهد که این تحول پداگوژیک، فرآیندی پیچیده و چندوجهی است که موفقیت آن صرفا به تغییر تکنیک های تدریس محدود نمی شود، بلکه نیازمند تحول در نقش معلم، بازنگری در روش های ارزیابی، و ایجاد یک فرهنگ حمایتی در سطح کل مدرسه است. چالش هایی نظیر مقاومت در برابر تغییر، کمبود آموزش های حرفه ای مستمر برای معلمان و ناهماهنگی با نظام های ارزشیابی سنتی، از موانع اصلی این گذار محسوب می شوند. نتیجه گیری می شود که حرکت به سمت آموزش مشارکتی یک ضرورت انکارناپذیر برای پرورش نسل آینده است، اما این مهم تنها از طریق یک رویکرد جامع، سیستماتیک و با حمایت کامل از توسعه حرفه ای معلمان و رهبران آموزشی محقق خواهد شد.

کلیدواژه ها:

روش های تدریس ، یادگیری مشارکتی ، آموزش گروهی ، تحول آموزشی ، مدارس ابتدایی