مرور اثربخشی یادگیری مشارکتی بر مهارت های حل مسئله و تصمیم گیری دانش آموزان در کلاس درس

هدف غایی آموزش و پرورش مدرن، تجهیز دانش آموزان به مهارت های شناختی سطح بالایی است که آن ها را برای مواجهه با چالش های پیچیده و پیش بینی نشده قرن بیست و یکم آماده سازد. در میان این مهارت ها، حل مسئله و تصمیم گیری به عنوان شایستگی های محوری شناخته می شوند. این مقاله مروری با هدف بررسی نظام مند و تحلیلی اثربخشی یادگیری مشارکتی به عنوان یک رویکرد پداگوژیک در پرورش مهارت های حل مسئله و تصمیم گیری دانش آموزان تدوین شده است. این پژوهش ضمن تشریح مبانی نظری این دو مهارت شناختی با تکیه بر الگوهای کلاسیک حل مسئله و نظریه های تصمیم گیری، به کالبدشکافی سازوکارهای روانشناختی و اجتماعی می پردازد که از طریق آن ها، یادگیری مشارکتی به توسعه این مهارت ها کمک می کند. این سازوکارها شامل تضاد شناختی، برونی سازی فرآیندهای فکری، هم اندیشی و تولید راه حل های متنوع، و توسعه گفتمان فراشناختی در گروه است. یافته های حاصل از مرور گسترده ادبیات تجربی نشان می دهد که دانش آموزان در محیط های یادگیری مشارکتی، در مقایسه با کار فردی، عملکرد بهتری در تمام مراحل حل مسئله از جمله بازنمایی مسئله، برنامه ریزی و ارزیابی راه حل ها از خود نشان می دهند. همچنین، کیفیت و خلاقیت راه حل های تولید شده در گروه های مشارکتی به طور معناداری بالاتر است و تصمیمات اتخاذ شده در این گروه ها از پختگی و جامعیت بیشتری برخوردار است. نتیجه گیری می شود که یادگیری مشارکتی با تبدیل کلاس درس به یک کارگاه تفکر جمعی، محیطی بهینه را برای تمرین، پالایش و درونی سازی مهارت های حل مسئله و تصمیم گیری فراهم می آورد و به عنوان یک استراتژی بنیادین برای پرورش متفکران نقاد و کارآمد عمل می کند.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، حل مسئله ، تصمیم گیری ، تفکر سطح بالا ، مهارت های شناختی