مرور رویکردها و الگوهای اجرایی یادگیری تعاملی در کلاس های درس در مدارس

یادگیری تعاملی به عنوان یک پارادایم جامع در آموزش و پرورش مدرن، بر گذار از مدل های سنتی و معلم محور به سمت رویکردهای دانش آموزمحور که در آن یادگیرندگان به طور فعال در فرآیند ساخت دانش مشارکت می کنند، تاکید دارد. این مقاله مروری با هدف بررسی نظام مند رویکردهای نظری و الگوهای اجرایی یادگیری تعاملی در محیط های کلاسی مدارس تدوین شده است. در بخش نخست، مبانی نظری این پارادایم با تکیه بر نظریه های کلیدی مانند ساخت گرایی شناختی پیاژه، ساخت گرایی اجتماعی ویگوتسکی و یادگیری تجربی دیویی مورد کالبدشکافی قرار می گیرد. این نظریه ها، شالوده فلسفی لازم برای درک چرایی اهمیت تعامل، فعالیت و زمینه اجتماعی در یادگیری را فراهم می آورند. در بخش دوم، الگوهای اجرایی متنوعی که این نظریه ها را به راهبردهای عملی در کلاس درس ترجمه می کنند، به تفصیل معرفی و تحلیل می شوند. این الگوها شامل یادگیری مسئله محور (PBL)، یادگیری کاوش محور (IBL)، یادگیری پروژه محور (PjBL)، کلاس درس معکوس و مدل های مختلف یادگیری همیاری است. یافته های حاصل از این مرور نشان می دهد که اگرچه هر یک از این الگوها دارای ویژگی ها و ساختارهای منحصر به فردی هستند، اما همگی در اصولی مشترک مانند فعال بودن دانش آموز، تاکید بر تفکر سطح بالا و تغییر نقش معلم از انتقال دهنده به تسهیل گر، اشتراک دارند. اجرای موفقیت آمیز این الگوها با چالش هایی نظیر نیاز به توسعه حرفه ای عمیق معلمان، بازنگری در نظام های ارزیابی و ایجاد فرهنگ مدرسه ای حمایتی روبرو است. نتیجه گیری می شود که یادگیری تعاملی، مجموعه ای از ابزارهای قدرتمند را برای ایجاد محیط های یادگیری پویا و معنادار فراهم می کند که می تواند به بهترین شکل، دانش آموزان را برای مواجهه با چالش های قرن بیست و یکم آماده سازد.

کلیدواژه ها:

یادگیری تعاملی ، رویکردهای آموزشی ، الگوهای اجرایی ، کلاس درس فعال ، یادگیری دانش آموزمحور