بررسی تاثیر برنامه ریزی آموزشی مبتنی بر فناوری های نوین بر بهبود فرآیند تدریس

با پیشرفت فناوری و ورود ابزارهای دیجیتال به محیط های آموزشی، برنامه ریزی آموزشی سنتی نیازمند بازنگری و همسویی با فناوری های نوین شده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر برنامه ریزی آموزشی مبتنی بر فناوری های نوین بر بهبود فرآیند تدریس، به مرور مطالعات داخلی و بین المللی پرداخته است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که بهره گیری از فناوری های دیجیتال در طراحی برنامه های آموزشی، علاوه بر ارتقای کیفیت محتوا و روش های تدریس، موجب افزایش انگیزه و مشارکت فعال معلمان و دانش آموزان، تسهیل مدیریت کلاس و شخصی سازی یادگیری می شود. همچنین، همسویی اهداف آموزشی، محتوای دیجیتال، شیوه های تدریس و نظام ارزشیابی، از عوامل کلیدی موفقیت برنامه ریزی آموزشی مبتنی بر فناوری است. با توجه به چالش هایی مانند محدودیت زیرساخت ها، نیاز به توانمندسازی معلمان و مقاومت فرهنگی، پژوهش های reviewed تاکید می کنند که تحقق برنامه ریزی آموزشی دیجیتال نیازمند سیاست گذاری حمایتی و طراحی برنامه های انعطاف پذیر و مشارکتی است. در نهایت، این مطالعه نشان می دهد که ادغام فناوری های نوین در برنامه ریزی آموزشی، مسیر موثری برای بهبود فرآیند تدریس و ارتقای کیفیت یادگیری دانش آموزان فراهم می آورد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی آموزشی ، فناوری های نوین ، فرآیند تدریس ، یادگیری فعال ، شخصی سازی یادگیری ، مدارس دیجیتال.