یادگیری از طریق تدریس: وقتی دانش آموز آموزگار میشود /

یادگیری از طریق تدریس، رویکردی نوین در آموزش و پرورش است که دانش آموزان را در نقش همزمان یادگیرنده و آموزگار قرار می دهد. این رویکرد مبتنی بر اصول یادگیری فعال، یادگیری مشارکتی و نظریه های شناختی است و به دانش آموزان امکان می دهد که با ایفای نقش آموزگار، مفاهیم درسی را عمیق تر درک کنند و توانایی انتقال دانش به دیگران را کسب نمایند. در فرآیند تدریس، دانش آموز برای آموزش همسالان خود مجبور است مطالب را به صورت دقیق مطالعه کند، آنها را تحلیل و سازمان دهی نماید و مهارت های ارائه و تبیین مفاهیم را تمرین کند. این تجربه موجب تقویت حافظه، تفکر انتقادی، توانایی حل مسئله و تسلط بر مفاهیم می شود و یادگیری را از سطح حفظ کردن به سطح یادگیری عمیق و کاربردی ارتقا می دهد.علاوه بر جنبه های شناختی، یادگیری از طریق تدریس تاثیر قابل توجهی بر رشد مهارت های اجتماعی و عاطفی دانش آموزان دارد. دانش آموزان در این روش می آموزند که چگونه با همکاران خود تعامل کنند، گروه را مدیریت نمایند و نقش رهبری را تجربه کنند. این تجربه باعث افزایش اعتماد به نفس، انگیزه یادگیری و مسئولیت پذیری آنان می شود و محیطی پویا و مشارکتی برای یادگیری ایجاد می کند. نقش معلم در این روش بیشتر به عنوان راهنما و تسهیل گر است و با هدایت مناسب، بازخورد مستمر و ایجاد فضای امن آموزشی، امکان موفقیت دانش آموزان در ایفای نقش آموزگار را فراهم می کند.تحقیقات انجام شده در ایران و جهان نشان داده اند که دانش آموزانی که در فرآیند یادگیری از طریق تدریس شرکت می کنند، عملکرد تحصیلی بالاتر، انگیزه یادگیری بیشتر و مهارت های اجتماعی گسترده تری دارند. با توجه به این یافته ها، این رویکرد به عنوان یک روش مکمل و نوین در کنار روش های سنتی آموزش توصیه می شود. مقاله حاضر با مرور مبانی نظری، مدل های اجرایی، مزایا، چالش ها و تجربیات موفق داخلی و بین المللی، تصویری جامع از یادگیری از طریق تدریس ارائه می دهد و پیشنهاداتی کاربردی برای بهبود و توسعه این روش در مدارس و محیط های آموزشی مطرح می کند.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: یادگیری از طریق تدریس ، دانش آموز آموزگار ، یادگیری فعال ، مهارت های اجتماعی ، آموزش مشارکتی